Οι επαγγελματίες του τομέα οίνου πρέπει να προβλέψουν νέες ετικέτες και πλατφόρμες στο διαδίκτυο που θα πληρούν τις προϋποθέσεις στους νέους κανονισμούς που θα καθοριστούν στις Βρυξέλλες.

Κινητοποιώντας τον κλάδο εδώ και χρόνια οι Βρυξέλλες εφαρμόζουν στην πράξη την διατροφική επισήμανση και ένα άυλο κατάλογο συστατικών στις ιστοσελίδες των οινοποιείων , από την εφαρμογή της νέας κοινής γεωργικής πολιτικής (ΚΓΠ 2023-2027). “Θα δείξουμε στην ετικέτα την θερμιδική αξία με ένα σύμβολο: E (ενέργεια), με έναν αριθμό που δείχνει το θερμιδικό επίπεδο. Θα υπάρχει στην ετικέτα και ένας κωδικός QR για πρόσβαση [μέσω smartphone] στον ιστότοπο του οινοποιού που θα δείχνει το ενεργειακό περιεχόμενο της φιάλης και τα συστατικά του οίνου (εξαιρουμένων των αλλεργιογόνων) » δηλώνει ο ευρωβουλευτής του Languedoc Εric Andrieu (Σοσιαλιστικό Κόμμα), διαπραγματευτής για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς Οίνου.

«Εάν στην ετικέτα ή στη συσκευασία εμφανίζεται μόνο η μόνη ενεργειακή τιμή (η οποία μπορεί να εκφραστεί με το σύμβολο (Ε)), η διατροφική δήλωση πρέπει να παρέχεται ηλεκτρονικά, χωρίς να εμφανίζονται στην ετικέτα άλλες πληροφορίες που προορίζονται για τους καταναλωτές. Ο κατάλογος των συστατικών μπορεί επίσης να παρέχεται ηλεκτρονικά, υπό τους ίδιους όρους αφού στόχος είναι να εξασφαλιστεί υψηλό επίπεδο ενημέρωσης στους καταναλωτές, σύμφωνα με μεθόδους προσαρμοσμένες στις ιδιαιτερότητες του οίνου ,με ενέργειες οι οποίες πρέπει να είναι απλές για τους χρήστες».

Η Copa-Cogeca χαιρετίζει “τον στόχο της αυξημένης διαφάνειας έναντι των καταναλωτών και υποστηρίζει ότι οι ηλεκτρονικές τεχνολογίες επισήμανσης θα ήταν οι πλέον κατάλληλες για την παροχή ολοκληρωμένων και ακριβών πληροφοριών αποφεύγοντας έτσι τη διακοπή των εμπορικών ροών». Η επεξήγηση του ενεργειακού περιεχομένου στο διαδίκτυο (ανάλογα με το επίπεδο αλκοόλ) και οι λίστες συστατικών (πιθανώς μεταβλητές ανάλογα με τη συγκομιδή) επιτρέπουν μεγαλύτερη ευελιξία στην ενημέρωση των δεδομένων.

Απομένει να δούμε τι θεωρείται συστατικό κατά τη διάρκεια της οινοποίησης και πώς θα εφαρμοστούν, για να εμφανίζονται σε εξειδικευμένο ιστότοπο: «θα είμαστε προσεκτικοί σχετικά με την εφαρμογή, κάτι που δεν θα είναι δυνατό με την ψήφιση της ΚΓΠ επί της αρχής . Ξεκινάμε με μια εφαρμογή για τη συγκομιδή του 2024», αναφέρει ο Éric Andrieu. “Θα προβλεφθεί μεταβατική περίοδος, στο βαθμό που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να προσδιορίσει αυτές τις διατάξεις στα εκτελεστικά κείμενα της ΚΟΑ”. «Σήμερα, είναι μια πολιτική συμφωνία. Οι λεπτομερείς εκτελεστικές διατάξεις αυτής της συμφωνίας θα αποφασιστούν αργότερα από την Επιτροπή», επιβεβαιώνει ο Janusz Wojciechowski, Ευρωπαίος Επίτροπος Γεωργίας.

Διαβάστε σχετικά: Θερμιδική – Ενεργειακή αξία οίνου

Θερμιδική – Ενεργειακή αξία οίνου

Υπήρξε μια εποχή, όχι πολύ μακρινή, που ο κάθε οινόφιλος καταναλωτής που σεβόταν τον εαυτό του ένιωθε υποχρέωσή του να απαρνηθεί όλες τις παραδοσιακές οινοποιήσεις μαζί με τις κακοδαιμονίες που κουβαλούσαν ορισμένοι τύποι κρασιών οξειδωτικής παλαίωσης. Σήμερα, που αναθεωρούνται οι απόλυτες απόψεις του παρελθόντος, ίσως να ήρθε η εποχή να δούμε και τον κρητικό μαρουβά από μια άλλη οπτική γωνία.

Ο μαρουβάς είναι ένα παραδοσιακό υψηλόβαθμο κρασί οξειδωτικής παλαίωσης που παράγεται εδώ και αιώνες στο Ρέθυμνο και στα Χανιά, αλλά η παράδοση επιβιώνει πια περισσότερο στην Κίσαμο και στα Κεραμιά. Προέρχεται από την ερυθρή ποικιλία ρωμέικο, που δίνει σταφύλια υψηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα, αλλά είναι πολύ ευοξείδωτη και χρωματικά ασταθής, οπότε δεν ενδείκνυται για ποιοτικά κόκκινα κρασιά, ιδιαίτερα σε τόσο νότιους αμπελώνες όπου συχνά επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί την προτιμούν γιατί είναι ανθεκτική στην ξηρασία και σε ασθένειες και πάνω απ’ όλα γιατί είναι πολύ παραγωγική.

Μαρουβάς σημαίνει «παλαιωμένος» – πρόκειται για μετοχή του ρήματος μαρουβίζω, που στο ιδίωμα της Δυτικής Κρήτης σημαίνει «ωριμάζω», «παλαιώνω». Αξίζει να αναφερθούμε σε αυτή την παλαίωση που διαφοροποιεί τον μαρουβά από οποιοδήποτε άλλο κρασί του ελλαδικού χώρου.

Τα σταφύλια μαζεύονται συνήθως το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου, όταν πλέον έχουν φτάσει τους 13ο Be (βαθμούς Baume) και αμέσως γίνεται διαχωρισμός της ρώγας από το τσαμπί. Τα στέμφυλα παραμένουν συνήθως για ένα εικοσιτετράωρο στο πατητήρι, κι όταν ξεκινήσει η ζύμωση ο

Μούστος μπαίνει σε παλιά δρύινα βαρέλια των 500-600 λίτρων και ζυμώνει. Συνήθως τα βαρέλια αυτά περιέχουν μαγιά από κρασί προηγούμενων εσοδειών, δεν πλένονται και συνεπώς το κρασί της νέας εσοδείας απλά συμπληρώνει το υπάρχον, που διαμορφώνει έναν πολύ ιδιαίτερο γευστικό χαρακτήρα. Κάποτε υπήρχαν αρκετοί που περηφανεύονται ότι το τάδε βαρέλι τους περιείχε μαρουβά μέχρι και 100 χρόνων.

Η πρακτική παλαίωσης του μαρουβά παραπέμπει στην παραδοσιακή μέθοδο κλασματικής ανάμειξης solera, που εφαρμόζεται για την παραγωγή του sherry, του διάσημου ενισχυμένου οίνου του Χερέθ, στην Ισπανία, ένα πολύ παλιό και πολύπλοκο σύστημα παλαίωσης, που προϋποθέτει, βέβαια, την ύπαρξη ενός ικανού αριθμού βαρελιών. Τα βαρέλια στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο σε επίπεδα. Το κάθε επίπεδο περιέχει κρασί της ίδιας ηλικίας. Στο πιο παλαιό επίπεδο βρίσκεται το κρασί που είναι έτοιμο να εμφιαλωθεί. Οταν τραβήξουν ένα μέρος του κρασιού από μια σειρά, απογεμίζουν τα βαρέλια με ίση ποσότητα κρασιού από τη σειρά που βρίσκεται το ελαφρώς νεότερο και συνήθως λιγότερο περίπλοκο κρασί. Αυτό, με τη σειρά του, θα απογεμίσει με κρασί από το αμέσως προηγούμενο και ούτω καθεξής.

Στην τελευταία σειρά θα βρίσκεται το νεότερο κρασί, το οποίο συμπληρώνεται με το κρασί από την πρόσφατη εσοδεία. Η αφαίρεση μέρους του κρασιού και η αντικατάστασή του με κρασί από τα άλλα επίπεδα συντελεί στην πολυπλοκότητα των αρωμάτων του κρασιού, που θυμίζουν ξηρούς καρπούς εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου. Στο στόμα δίνουν έντονη οξειδωτική και συγχρόνως βελούδινη αίσθηση που όταν οι ειδικοί αναφέρονται σε ενισχυμένα κρασιά (fortified wines) την περιγράφουν ως rancio. Βέβαια αυτή η παρουσία της οξείδωσης, αρωματικά και γευστικά, δεν αποτελεί ελάττωμα. Αρκεί να είναι σωστά αφομοιωμένη και ταιριαστή με τα υπόλοιπα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του κρασιού.

Τώρα, όσον αφορά το μαρουβά, ελάχιστοι ήταν εκείνοι οι ιδιώτες που διέθεταν ένα πλήρες σύστημα solera με πολλά βαρέλια. Το τελευταίο εν ενεργεία το είχε κάποιος φαρμακοποιός από το Καστέλι Κισάμου, στη δεκαετία του ’90.

Συνήθως οι ερασιτέχνες παραγωγοί άφηναν το κρασί στο βαρέλι μέχρι να πάρει την επιθυμητή γεύση – από τρία και πάνω χρόνια. Επειδή το οικονομικό κόστος αγοράς πολλών βαρελιών είναι δυσβάστακτο, η πιο συνηθισμένη πρακτική ήταν να θάβουν ένα βαρέλι μαρουβά στο χώμα, όταν γεννιόταν ένα παιδί και να το ανοίγουν, χρόνια μετά, σε κάποια σημαντική στιγμή της ζωής του ή στο γάμο του.

Στις μέρες μας η καλύτερη γνωστή προσπάθεια αναβίωσης του μαρουβά ήταν το ελεγχόμενης οξείδωσης «Οστρια» του Οινοποιητικού Συνεταιρισμού της Κισάμου και πολύ πρόσφατα το ερυθρό «Stone Wine» του οινοποιείου Ανώσκελη.

Τσικουδιά

Παραδοσιακά στην Κρήτη παραγόταν ένα απόσταγμα, το οποίο ονόμαζαν «τσικουδιά», το οποίο σε αντίθεση με το ούζο και το τσίπουρο, ήταν μονής απόσταξης. Για τους Κρητικούς η τσικουδιά ήταν καλωσόρισμα, γιατρικό, έναυσμα για να αρχίσει η συζήτηση, έναυσμα γιορτής, συνοδευτικό του μεζέ τους. Αλλά είχαν κι ένα άτυπο κι ιδιότυπο κανόνα στην κατανάλωσή της, δεν την έπιναν ποτέ μόνοι τους, χωρίς συντροφιά.

Το απόσταγμα αυτό πήρε το όνομά του από τα τσίκουδα, δηλαδή τα στέμφυλα που μένουν, μετά την οινοποίηση, τα οποία αποστάζονται, αφού πρώτα τα αφήσουν για περίπου 40 μέρες σε βαρέλια όπου γίνεται η ζύμωσή τους.

Σήμερα πια το διαυγές αυτό απόσταγμα στεμφύλων σταφυλής έχει κατοχυρωθεί στην Ε.Ε. ως προϊόν ΠΓΕ (Προστασία Γεωγραφικής Ενδειξης), με τον τίτλο «Τσικουδιά Κρήτης». Μπορεί δε να είναι μονής ή διπλής απόσταξης, με ελάχιστο κατ’ όγκο αλκοολικό τίτλο 37,5 % vol.

Η λέξη «ρακή», με την οποία μπορεί αναφέρεται συνήθως η τσικουδιά στη Δυτική Κρήτη είναι ένα κατάλοιπο άλλων εποχών, που δύσκολα θα ξεχαστεί.

Παρ’ ότι από τον Οκτώβριο ώς τον Δεκέμβριο εξακολουθούν να δίνονται στους αμπελουργούς οι περίφημες διήμερες άδειες χωρικής απόσταξης (για παραγωγή χύμα τσικουδιάς, δική τους χρήση), σήμερα πια υπάρχουν, ευτυχώς, αρκετά αποστακτήρια που παράγουν και εμφιαλώνουν ποιοτική τσικουδιά, υψηλών προδιαγραφών, καθώς και ρακόμελο, ένα αλκοολούχο ποτό που παρασκευάζεται από τσικουδιά και μέλι, μετά από ζύμωση των σακχάρων του μελιού και την προσθήκη εκχυλίσεων διαφόρων αρωματικών κρητικών βοτάνων (δίκταμο, μαλοτήρα, φασκόμηλο) και μπαχαρικών (κανέλα, γαρίφαλο, καρδάμωμο), ανάλογα με τη «συνταγή» του κάθε αποσταγματοποιού.

Πηγή

Μέτρια κατανάλωση του ποτού επιβραδύνει ή αποτρέπει την εξέλιξη του καταρράκτη κι έτσι μειώνει τις πιθανότητες χειρουργικής αντιμετώπισής του.

Η χαμηλή έως μέτρια κατανάλωση αλκοόλ και κυρίως κρασιού μειώνει τον κίνδυνο επιδείνωσης του καταρράκτη και αποτρέπει τη χειρουργική αντιμετώπισή του, ισχυρίζεται νέα βρετανική μελέτη από το Πανεπιστήμιο UCL και την Οφθαλμολογική Κλινική Moorfields του Λονδίνου.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έρευνα παρατήρησης που μελετά τη σχέση κατανάλωσης αλκοόλ και καταρράκτη, η οποία εκπονήθηκε για να ξεδιαλύνει το τοπίο των αντιφατικών συμπερασμάτων από παλαιότερες έρευνες, σύμφωνα με τις οποίες η σχέση είναι ανύπαρκτη, αδύναμη ή και επικίνδυνη, με την υπερκατανάλωση αλκοόλ να αυξάνει τις πιθανότητες χειρουργείου για ασθενείς με την οφθαλμοπάθεια.

Τα ευρήματα που δημοσιεύονται στο Ophthalmology της Αμερικανικής Ακαδημίας Οφθαλμολογίας, διαπίστωσαν μια συσχέτιση δόσης-απόκρισης δηλαδή, όπως εξήγησε ο Δρ Anthony P Khawaja από το Ινστιτούτο Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου UCL και την Κλινική Moorfields, «οι πιθανότητες χειρουργικής αντιμετώπισης μειώνονταν όσο αυξανόταν η κατανάλωση αλκοόλ, στο πλαίσιο πάντα των ορίων που θέτουν οι επίσημες καταναλωτικές οδηγίες».

Η «αιματοβαμμένη» σαγκρία οφείλει το όνομα στο sangre, που σημαίνει αίμα και παραπέμπει στο βαθύ χρώμα του κόκκινου κρασιού. Λέγεται ότι το πρώτο μίγμα δημιουργήθηκε όταν οι ρωμαϊκές λεγεώνες διέσχιζαν στις κατακτήσεις τους την ιβηρική.

Το νερό ήταν σπάνιο και ορισμένες φορές, επικίνδυνο οπότε οι στρατιώτες έριχναν πάντα μέσα λίγο κρασί και ενίοτε, μερικά φρούτα και βότανα για να σκοτώσουν τα μικρόβια.

Σήμερα, η σαγκρία είναι σήμα κατατεθέν της Ισπανίας με απόφαση μάλιστα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αφού μόνο η σαγκρία που παράγεται στη χώρα μπορεί να φέρει το όνομα.

Φτιάχνεται απαραίτητα με κόκκινο κρασί (σπάνια με λευκό oπότε λέγεται sangria blanca) ή cava, το αφρώδες της Ισπανίας και διάφορα φρούτα, κατά κύριο λόγο το χειμώνα, με σύκα, ρόδια, μανταρίνια, πράσινα μήλα, πορτοκάλια σαγκουίνια.

Σερβίρεται σε όλα τα μπαρ της Ισπανίας αν και πολλές φορές συγχέεται με το tinto de verano, κόκκινο κρασί με casera, ανθρακούχο νερό με άρωμα. Η σπιτική σαγκρία, όμως, είναι πολύ καλύτερη και σίγουρα, πολύ εύκολη!

Σπιτική σαγκρία

Για 4 άτομα

Υλικά

½ πορτοκάλι, σε λεπτές φέτες

½ λεμόνι, σε λεπτές φέτες

½ μήλο, σε κύβους

1 ρόδι, τους σπόρους

15ml μαύρο ρούμι

15ml λικέρ

2 κουτ. σούπας καστανή ζάχαρη

¼ κουτ. γλυκού κανέλα

½ μπουκάλι ισπανικό κόκκινο κρασί όπως La Rioja από την περιοχή Λα Ριόχα της Ισπανίας (μπορείτε και ένα ελληνικό Merlot)

125ml χυμό πορτοκαλιού

125 ml λεμονάδα με ανθρακικό

Διαδικασία

1. Ανακατέψτε σε μια κανάτα το πορτοκάλι, το λεμόνι, το μήλο και το ρόδι.

2. Προσθέστε το μαύρο ρούμι, το λικέρ, την καστανή ζάχαρη και την κανέλα και ανακατεύστε καλά.

3. Προσθέστε το κόκκινο κρασί και το χυμό πορτοκαλιού.

4. Συμπληρώστε με τη λεμονάδα με ανθρακικό.

5. Ανακατέψτε καλά και σερβίρετε με μια φέτα πορτοκαλιού και ξύλα κανέλας.

ΕXTRA TIPS
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σπιτική λεμονάδα χωρίς ανθρακικό που είναι καλύτερη.

Aν έχετε χρόνο ετοιμάστε τη σαγκρία με το κρασί, το ρούμι, το λικέρ, την καστανή ζάχαρη και τα φρούτα, βάλτε ένα 24ωρο στο ψυγείο να ποτίσουν και προσθέστε τελευταία στιγμή πριν το σερβίρισμα το χυμό πορτοκαλιού και τη λεμονάδα

Πηγή: olivemagazine.gr

Η ιστορία της οικογένειας που παράγει ένα από τα κορυφαία Barbaresco του κόσμου – Το κρασί που κάθε χρόνο έχει πουληθεί πριν καν εμφιαλωθεί

Εκείνο το βράδυ στην Νέα Υόρκη η Λουίζα Ρόκκα  βρισκόταν σε ένα εστιατόριο μαζί με έναν συνεργάτη της όταν παρατήρησε ότι στο διπλανό τραπέζι δύο Αμερικάνοι που είχαν παραγγείλει το Bruno Rocca Barbaresco, δίσταζαν να παραγγείλουν δεύτερη φιάλη.

Είπαν μάλιστα στην κόρη του Μπρούνο Ρόκκα ότι θα έπιναν άλλη μια φιάλη αλλά φοβόντουσαν οτι θα είχαν πονοκέφαλο το πρωι και είχαν μια δύσκολη επαγγελματική μέρα με ραντεβού και πολλή δουλειά.

Η νεαρή κοπέλα χαμογέλασε και τους είπε ότι αν είχαν θα πλήρωνε εκείνη  το τραπέζι τους, οι Αμερικάνοι δέχτηκαν και η Λουίζα κέρδισε το στοίχημα.

Αν την έβλεπε ο πατέρας της εκείνο το βράδυ μάλλον θα χαμογελούσε, γνωρίζοντας ότι τόσο αυτή όοο και ο γιος του Φραντσέσκο ξέρουν πολύ καλά το κρασί τους. Η φιλοσοφία τους άλλωστε γι΄αυτό το πετράδι του Πιεμόντε είναι να μην επεμβαίνουν αλλά να παρακολουθούν και να υποστηρίζουν την διαδικασία της παραγωγής του.
Το Μπαρμπαρέσκο είναι η περιοχή στο Πιεμόντε που παράγονται τα κορυφαία Νεμπιόλο της Ιταλίας και όλου του πλανήτη. Πρόκειται για μια ποικιλία που δεν αποδίδει το μέγιστο ευκολα, όπως το Καμπερνέ για παραδειγμα.

Γι’ αυτό το χωριό του Μπαρμπαρέσκο είναι ένα από τα δύο διαμάντια του στέμματος στο Πιεμόντε-το άλλο είναι το Μπαρόλο-εκεί που βρίσκεται ο επίμονος οινοποιός Μπρούνο Ρόκκα.

Η οικογένεια του έχει παρουσία στην ευλογημένη αυτή περιοχή από τον 19ο αιώνα και το 1958 ο πατέρας του Φραντσέσκο Ρόκκα αγοράζει ένα κομμάτι από τον καλυτερο αμπελώνα του Μπαρμπαρέσκο, το Ραμπαγιά.

Οι γνώστες του οίνου επιμένουν ότι αν ο συγκεκριμένος αμπελώνας ήταν στην Βουργουνδία θα ήταν Grand Cru, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αξία μιας ετικέτας.
Από αυτόν τον αμπελώνα που βέβαια ήταν φυτεμένος με nebbiolo, πουλάνε σταφύλια στον συνεταιρισμό του Μπαρμπαρέσκο, ο οποίος τα εμφιαλώνει και πουλάει τα σταφυλια αυτά με ξεχωριστή ετικέτα που γράφει Barbaresco Rabaja. Ήταν κάτι που προβλημάτισε έντονα τους Ρόκκα, αλλά όλα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους όταν αναλαμβάνει η επόμενη γενιά της οικογένειας.

Sold out κάθε χρόνο

Ο Μπρούνο Ρόκκα αποφασίζει την αναμόρφωση του αμπελώνα, η παραγωγή και η εμφιάλωση γίνονται στο κτήμα και το 1978 είναι η πρώτη χρονιά που κυκλοφορουν οι ετικέτες Bruno Rocca Barbaresco Rabaja

Όλες οι ετικέτες των κρασιών του κτήματος έχουν ένα φτερό σήμα κατατεθέν, κάτι που προέκυψε όταν ο πατήρ Ρόκκα έψαχνε κάτι ξεχωριστό για τις  ετικέτες των κρασιών του.

Ήθελε κάτι που να ξεχωρίζει, να μην έχει τους κλασσικούς λόφους ή καποιο ζώο και συνγχρόνως να βγάζει προς τα έξω την διαχρονικότητα των κρασιών και την δύναμη που έχουν για παλαίωση.

Κατέληξε στο ότι δεν υπάρχει κάτι πιο δυνατό από τον γραπτό λόγο που να μένει και έτσι μπήκε το φτερό-πένα σε όλες τις ετικέτες του κτήματος που απλώνεται σε 15 εκτάρια, δηλαδή 150 στρέμματα και παράγει μόλις 70.000 φιάλες.

Είναι μια καθαρά 100% οικογενειακή υπόθεση με την οποία ασχολούνται  ο πατέρας και τα δύο παιδιά του ενώ όλη δουλειά, δηλαδή αμπέλι-κρασί-μάρκετινγκ-πωλήσεις  δικπεραιώνεται μόνο από αυτούς.   

Τα κρασιά γίνονται μετά από αυστηρή διαλογή των σταφυλιών Νεμπιόλο, σε μικρές δεξαμενές είτε από δρύ είτε ανοξείδωτες, ξεχωριστά για κάθε μπλοκ του αμπελώνα ώστε να περνάνε στην φιάλη οι διαφορετικές αποχρώσεις του κτήματος.

Το κοκκινο πετράδι του Πιεμόντε ωριμάζει σε γαλλικά βαρέλια, η επιλογή των οποίων είναι πολύ αυστηρή και απαραίτητη προυπόθεση είναι να έχει ξεραθεί η ξυλεία στην ύπαιθρο για σαράντα μήνες με φυσικό τρόπο και χωρίς τεχνολογικές παρεμβάσεις.

Ο αμπελώνας Ραμπαγιά δεσπόζει στην πλαγιά ενός λόφου και το κτίριο του οινοποιείου βρίσκεται περίπου στην μέση, ενώ η διακόσμηση του είναι παραδοσιακή με άφθονα βαρέλια και όλα τα σχετικά με το κρασί.

Όμως οι γυάλινες πόρτες ανοίγουν με φωτοκύτταρο για πρακτικούς λόγους όπως την μεταφορά των βαρελιών, των εμπορευμάτων κ.λ.π. ενώ η γευσιγνωσία των κρασιών τους γίνεται με ποτήρια Zalto, μια λεπτομέρεια που δείχνει πόση σημασία δίνουν οι Ρόκκα στο κρασί τους.
Πρόκειται για τα πιο ακριβά ποτήρια που υπάρχουν-κοστίζουν εκατό ευρώ το ένα-και οι τυχεροί που απολαμβάνουν την συγκεκριμένη διαδικασία, ακούνε παράλληλα τα όσα τους λέει η Λουίζα Ρόκκα.

Κι όλα αυτά γίνονται για μια ετήσια παραγωγή που είναι μόλις εβδομήντα χιλιάδες μπουκάλια, κάτι που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι όλα τα κρασιά έχουν πουληθεί πριν εμφιαλωθούν!

Ενίοτε εμφανίζεται ερχόμενος από τα αμπέλια με τις γαλότσες του λασπωμένες  και χώματα στα χέρια ο επίμονος οινοποιός Μπρούνο Ρόκκα που κάθεται και αυτός μαζί με τους καλεσμένους χαμογελαστός για το κόκκινο διαμάντι του, που συγκαταλέγεται στα κορυφαία Μπαρμπαρέσκο του κόσμου.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα των ΗΠΑ αποκάλυψαν πως η κατανάλωση κόκκινου κρασιού και τυριού μπορεί να αποτρέψει την εξασθένηση των γνωστικών ικανοτήτων του εγκεφάλου, η οποία οφείλεται στο Αλτσχάιμερ.

Στην έρευνα που διεξήχθη, οι επιστήμονες ανέλυσαν δεδομένα με βάση τις απαντήσεις 1.787 ενηλίκων, ηλικίας 46 με 77 ετών, σε ερωτηματολόγιο σχετικά με τις διατροφικές τους συνήθειες.

Η έρευνα έδειξε ότι το τυρί αποτελεί μακράν την πιο «προστατευτική» τροφή, όσον αφορά τα προβλήματα πνευματικής υγείας που σχετίζονται και με την προχωρημένη ηλικία.

Η καθημερινή κατανάλωση κόκκινου κρασιού φάνηκε επίσης να επηρεάζει θετικά τις γνωστικές ικανότητες του εγκεφάλου, όπως και η εβδομαδιαία κατανάλωση αρνίσιου κρέατος.

Από την άλλη, αρνητικά στον εγκέφαλο του ανθρώπου φάνηκε να επιδρά η υπερβολική κατανάλωση αλατιού.

Η δρ. Auriel Willette, η οποία ηγήθηκε της έρευνας, δήλωσε:

«Εξεπλάγην ευχάριστα στην προοπτική του να μας βοηθάει η κατανάλωση κρασιού και τυριού να αντιμετωπίσουμε – πέρα από την ανία της πανδημίας τον κίνδυνο για Αλτσχάιμερ».

«Βέβαια, γνωρίζουμε πως η έρευνα βασίζεται κυρίως στο πώς τρέφονται οι άνθρωποι που χαίρουν καλής υγείας. Μένει τα ευρήματά μας να επικυρωθούν από περαιτέρω κλινικές δοκιμές».

Ο ερευνητής Brandon Klinedinst προσθέτει:

Η πιθανότητα νόσησης με Αλτσχάιμερ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα γονίδιά μας. Ωστόσο, πιστεύω πως οι σωστές διατροφικές συνήθειες μπορούν να αποτρέψουν την νόσο και γενικότερα την πνευματική εξασθένηση».

«Ίσως η σωστή διατροφή είναι η «ασημένια σφαίρα» εναντίον της νόσου. Εάν αυτό επιβεβαιωθεί, θα κατανοήσουμε καλύτερα πως λειτουργεί το Αλτσχάιμερ και πώς μπορούμε να το περιορίσουμε».

ΠΗΓΗ: MIRROR

Παραδοσιακά, στον ελληνικό χώρο, κάθε οικογένεια είχε το αμπέλι της για να φτιάχνει το κρασί της και την κρεβατίνα της για να τρώει φρέσκα σταφύλια. Το αμπέλι είναι ένας καρποφόρος θάμνος που μας δίνει σταφύλια για αρκετές δεκαετίες μετά τη φύτευση του. Το φυτό του αμπελιού ονομάζεται κλήμα, θα το ακούσουμε ωστόσο και με την ονομασία πρέμνο.

Με καταγωγή από τη μεσανατολική Ασία, το αμπέλι καλλιεργείται από την αρχαιότητα, όπου είχε συνδεθεί με τον θεό Διόνυσο. Στις μέρες μας, το αμπέλι αποτελεί μία πολύ διαδεδομένη καλλιέργεια με την κατανάλωση κρασιού να παρουσιάζει συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το αμπέλι καλλιεργείται κυρίως για τα σταφύλια του που τρώγονται νωπά ως φρούτο ή μπορούν να γίνουν κρασί, τσίπουρο, ρακή, ακόμα και λικέρ. Από τα σταφύλια του αμπελιού φτιάχνουμε γλυκό του κουταλιού και από το βράσιμο του μούστου φτιάχνουμε το θρεπτικό πετιμέζι. Τα σταφύλια είναι πολύ θρεπτικά ακόμα και αποξηραμένα σαν σταφίδα. Από τα φύλλα του αμπελιού, φτιάχνουμε τα παραδοσιακά ντολμαδάκια, ένα από τα πιο διάσημα πιάτα της ελληνικής κουζίνας. Τα σταφύλια έχουν υψηλή διατροφική αξία, καθώς περιέχουν πολλές βιταμίνες, φυτικές ίνες και αντιοξειδωτικά και αξιοποιούνται σε δίαιτες για αποτοξίνωση.

Η καλλιέργεια του αμπελιού απαιτεί αρκετές γνώσεις και εμπειρία από τον αμπελουργό. Για όλους τους νέους καλλιεργητές αλλά και τους πιο έμπειρους, στο σημερινό άρθρο θα αναφερθούμε συνοπτικά στις βασικές συμβουλές για την καλλιέργεια του αμπελιού από τη φύτευση και τις κυριότερες ποικιλίες μέχρι το πότισμα, τo λίπασμα, το κλάδεμα, τον τρύγο, καθώς και τη βιολογική καταπολέμηση ασθενειών και εντόμων που το προσβάλλουν. Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι κατάλληλες συνθήκες καλλιέργειας για το αμπέλι και όσα πρέπει να γνωρίζουμε για να απολαμβάνουμε πλούσια και ποιοτική παραγωγή από υπέροχα σταφύλια.

1. Ποια ποικιλίες αμπελιού καλλιεργούνται στην Ελλάδα;

Oι ποικιλίες αμπελιού που καλλιεργούνται στον ελληνικό χώρο διαχωρίζονται σε οινοποιήσιμες, που είναι για την παραγωγή κρασιού, και σε επιτραπέζιες, που είναι για την κατανάλωση φρέσκων σταφυλιών. Παρακάτω, αναφέρουμε τις κυριότερες λευκές και κόκκινες ποικιλίες, εγχώριες και ξένες που προορίζονται είτε για παραγωγή κρασιού ή για παραγωγή σταφυλιών για επιτραπέζια χρήση.
 
– Ποικιλίες αμπελιού για κρασί
 

Οι πιο σημαντικές ελληνικές λευκές οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπελιού είναι το Σαββατιανό, το Ασύρτικο, το Μοσχάτο αλαεξανδρείας, η Nτεμπίνα, το Αθήρι, ενώ από τις ξένες λευκές οινοποιήσιμες ποικιλίες το Sauvignon Blank και το Chardonay. Από τις ελληνικές κόκκινες οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπελιού ξεχωρίζουν το Αγιωργίτικο, το Λημνιό, η Μαυροδάφνη, το Μοσχοφίλερο και το Ξινόμαυρο, ενώ από τις ξένες κόκκινες ποικιλίες ιδιαίτερα δημοφιλείς είναι το Cabernet Sauvignon, to Merlot και το Syrah.

 
– Ποικιλίες αμπελιού για επιτραπέζια χρήση
 

Οι πιο αξιόλογες ελληνικές λευκές ποικιλίες αμπελιού για επιτραπέζια χρήση είναι σουλτανίνα, το όψιμο Εδέσσης και το Ραζακί, ενώ από τις ξένες λευκές ποικιλίες αμπελιού ξεχωρίζει η Italia, η Superior, η Thompson και η Victoria. Από τις κόκκινες και μαύρες επιτραπέζιες ποικιλίες σταφυλιού, οι πιο γνωστές είναι η Αττική, η Φράουλα, ο Σιδηρίτης, το Επτάκιλο, ενώ από ξένες ποικιλίες το Cardinal και το Crimson.

2. Τι συνθήκες χρειάζεται η καλλιέργεια το αμπελιού για να ευδοκιμήσει;

Η καλλιέργεια του αμπελιού ευδοκιμεί σε ηλιοφανείς περιοχές που διαθέτουν ζεστό και ξηρό καλοκαίρι σε συνδυασμό με σχετικά κρύο χειμώνα. Αποφεύγουμε τη φύτευση του αμπελιού σε περιοχές που έχουν υψηλή υγρασία, ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού γιατί το αμπέλι προσβάλλεται εύκολα από μυκητολογικές ασθένειες που κάνουν σημαντική ζημία. Γι’ αυτό, παραδοσιακά, τα αμπέλια φυτεύονται σε ημιορεινές περιοχές που είναι επικλινείς για να υπάρχει καλός αερισμός.

Σχετικά με το έδαφος, το αμπέλι μπορεί να ευδοκιμήσεις στα περισσότερα εδάφη, ξηρά και άγονα, ακόμα και σε ασβεστώδη, αρκεί να επιλεγεί το κατάλληλο υποκείμενο του αμπελιού. Σε κάθε περίπτωση, το έδαφος θα πρέπει να διαθέτει καλή αποστράγγιση για να μπορέσει να αναπτυχθεί το ριζικό σύστημα του αμπελιού. Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε γόνιμα εδάφη, το αμπέλι έχει πλουσιότερη βλάστηση και μεγαλύτερη καρποφορία αν και αυτό δεν συνοδεύεται απαραίτητα από υψηλή ποιότητα στην παραγωγή, ειδικά στις ποικιλίες αμπελιού για κρασί.

3. Ποια είναι τα βήματα εγκατάστασης ενός αμπελώνα;

Η φύτευση του αμπελιού γίνεται στα τέλη του χειμώνα ή στις αρχές της άνοιξης. Η διαδικασία εγκατάστασης ενός αμπελώνα απαιτεί προσεκτικό σχεδιασμό και περιλαμβάνει τα παρακάτω στάδια:
 
– Επιλογή της κατάλληλης ποικιλίας αμπελιού για κρασί ή για επιτραπέζια χρήση ανάλογα το έδαφος και το κλίμα της περιοχής.
– Ανάλυση εδάφους για προσδιορισμό των θρεπτικών στοιχείων που βρίσκονται στο έδαφος.
– Επιλογή των κατάλληλων υποκειμένων ανάλογα την ποικιλία που επιλέγουμε και την περιεκτικότητα του εδάφους σε ανθρακικό ασβέστιο.
– Βαθύ όργωμα του εδάφους, απομάκρυνση πετρών και ισοπέδωση του χώματος.
– Εμπλουτισμός και βελτίωση του εδάφους προσθέτοντας οργανική ουσία με τη μορφή κοπριάς και κομπόστ, καθώς και το απαιτούμενο λίπασμα.
– Προσδιορισμός των καταλλήλων αποστάσεων φύτευσης ανάλογα το σύστημα διαμόρφωσης του αμπελιού.
– Άνοιγμα των λάκκων φύτευσης του αμπελιού και φύτευση των φυτών αμπελιού.
– Τοποθέτηση πασσάλων στήριξης για το σύστημα υποστύλωσης του αμπελιού ανάλογα και με το σύστημα διαμόρφωσης
– Φύτευση των φυτών αμπελιού και έναρξη των πρώτων ποτισμάτων.

4. Κάθε πότε χρειάζεται πότισμα η καλλιέργεια του αμπελιού;

Τα φυτά του αμπελιού έχουν πολύ ανθεκτικό ριζικό σύστημα και είναι ανθεκτικά στην έλλειψη νερού. Όμως, η έλλειψη νερού προκαλεί μειωμένη ανάπτυξη του αμπελιού και μείωση της παραγωγής σταφυλιών. Ειδικά στα πρώτα 1-2 χρόνια μετά την φύτευση του αμπελιού, το πότισμα είναι απαραίτητο από την άνοιξη ως το φθινόπωρο. Οι αμπελουργοί εγκαθιστούν συνήθως αυτόματο πότισμα με σταγόνες για αποτελεσματικότερο πότισμα και εξοικονόμηση νερού.

To πότισμα του αμπελιού σε συγκεκριμένα στάδια κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου βοηθά την αύξηση της παραγωγής και τη βελτίωση της ποιότητας των παραγόμενων σταφυλιών. Συγκεκριμένα, είναι απαραίτητη η υγρασία του εδάφους την περίοδο της άνοιξης στο στάδιο της βλαστικής ανάπτυξης του αμπελιού. Το αμπέλι πρέπει να ποτίζεται από το στάδιο της καρπόδεσης μέχρι την αρχή της ωρίμανσης για να εξασφαλίσουμε μεγάλο μέγεθος της ράγας του σταφυλιού. Κατά την περίοδο της ωρίμανσης των σταφυλιών, το υπερβολικό πότισμα μπορεί να προκαλέσει υποβάθμιση της παραγωγής του αμπελιού.

5. Τι λίπασμα βάζουμε στην καλλιέργεια του αμπελιού;

Η καλλιέργεια του αμπελιού τόσο για τις οινοποιήσιμες ποικιλίες όσο και για επιτραπέζιες ποικιλίες σταφυλιών έχει αυξημένες ανάγκες σε θρεπτικά στοιχεία και χρειάζεται λίπασμα κάθε χρόνο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η καλλιέργεια του αμπελιού ισορροπεί σε δύο βασικές λειτουργίες, από τη μία η δημιουργία βλάστησης για την ανάπτυξη του αμπελιού και από την άλλη η καρποφορία με την παραγωγή σταφυλιών.

H λίπανση του αμπελιού, δηλαδή το είδος και η ποσότητα του λιπάσματος που θα βάλουμε διαμορφώνεται από 5 βασικούς παράγοντες: το έδαφος που γίνεται η καλλιέργεια, την ποικιλία του αμπελιού, την ηλικία του αμπελιού, το πότισμα του αμπελιού και το κλάδεμα του αμπελιού. H λίπανση του αμπελιού γίνεται κάθε χρόνο και έχει ως βασικό στόχο να καλύψει τις ανάγκες σε θρεπτικά στοιχεία από τα αρχικά στάδια της ανάπτυξης των βλαστών, τη δημιουργία των ανθοταξιών μέχρι τα στάδια της καρπόδεσης, της ανάπτυξης και της ωρίμανσης των σταφυλιών. Είναι σημαντικό να κάνουμε ανάλυση εδάφους στο αμπέλι μας την εποχή του φθινοπώρου για να προσδιορίσουμε τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους και να βάλουμε το κατάλληλο λίπασμα.

H λίπανση του αμπελιού γίνεται την εποχή Δεκεμβρίου – Ιανουαρίου, ενώ σε ελαφρά αμμώδη εδάφη λιπαίνουμε αργότερα, κατά την περίοδο Φεβρουαρίου – Μαρτίου. Eπιλέγουμε πλήρες λίπασμα για το αμπέλι με υψηλή περιεκτικότητα στα τρία βασικά στοιχεία λίπανσης: Άζωτο (Ν) για την ανάπτυξη της βλάστησης και του φυλλώματος, φώσφορο (P) για την ανθοφορία και κάλιο (K) για την ποιότητα της παραγωγής. Συμπληρωματικά, το λίπασμα του αμπελιού, είναι σημαντικό να περιέχει ποσότητες σε μαγνήσιο (Μg), σίδηρο (Fe) και ψευδάργυρο (Zn).

6. Ποια εποχή κλαδεύουμε το αμπέλι και με ποιο τρόπο;

Το κλάδεμα είναι μία από τις σημαντικότερες καλλιεργητικές εργασίες που πραγματοποιούμε κάθε χρόνο στην καλλιέργεια του αμπελιού και αποτελεί το πρώτο βήμα για να έχουμε μία πλούσια παραγωγή σε σταφύλια. Το κλάδεμα του αμπελιού διαχωρίζεται στα χειμερινά κλαδέματα και στα χλωρά κλαδέματα.

Το χειμωνιάτικο κλάδεμα του αμπελιού διαχωρίζεται σε κλάδεμα διαμόρφωσης και σε κλάδεμα καρποφορίας. Η κατάλληλη εποχή για το κλάδεμα του αμπελιού είναι από τα μέσα Ιανουαρίου ως τις αρχές Μαρτίου. Το κλάδεμα διαμόρφωσης γίνεται τα τρία πρώτα χρόνια μετά την φύτευση και έχει σαν στόχο να διαμορφωθεί το σχήμα του αμπελιού είτε σε κυπελλοειδές, είτε σε γραμμικό, είτε σε κρεβατίνα.

Με το κλάδεμα καρποφορίας του αμπελιού, στοχεύουμε τόσο στη διατήρηση του σχήματος που έχουμε δώσει στο αμπέλι, όσο και στην ισορροπία μεταξύ παραγωγής και βλάστησης, δύο διεργασίες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Βασική επιδίωξη πέραν της εξασφάλισης υψηλής καρποφορίας είναι και η βελτίωση της ποιότητας της παραγωγής, τόσο σε επίπεδο μεγέθους και πυκνότητας των σταφυλιών, όσο και σε περιεκτικότητα σακχάρων και οξέων.

Τα χλωρά κλαδέματα γίνονται στα τέλη της άνοιξης και μέσα στο καλοκαίρι και έχουν ως βασική επιδίωξη την ισορροπία της βλάστησης και της καρποφορίας για την βελτίωση της ποιότητας των παραγόμενων σταφυλιών. Περιλαμβάνουν καλλιεργητικές εργασίες όπως το βλαστολόγημα, το κορφολόγημα, το ξεφύλλισμα και την αραίωση καρπών.

7. Ποιοι είναι οι βασικοί τρόποι πολλαπλασιασμού για το αμπέλι;

Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε καινούρια φυτά αμπελιού, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τo αμπέλι πολλαπλασιάζεται κυρίως: α) με τη μέθοδο πολλαπλασιασμού με μοσχεύματα και β) με τη μέθοδο του εμβολιασμού (μπόλιασμα).

 
α) Πολλαπλασιασμός του αμπελιού με μοσχεύματα
 

Ο πολλαπλασιασμός του αμπελιού γίνεται αρκετά εύκολα και αποτελεσματικά χρησιμοποιώντας μοσχεύματα. Μετά το χειμερινό κλάδεμα, παίρνουμε ένα τμήμα βλαστού του αμπελιού (κληματόβεργα) μήκους 30-40 εκατοστών, με μάτια και το φυτεύουμε σε γλάστρα ή σακούλα φυτωρίου. Χρησιμοποιούμε μίγμα με αφράτο επιφανειακό χώμα, κοπριά και άμμο σε αναλογία 2:1:1. Η χρήση ορμόνης ριζοβολίας στη βάση της κληματόβεργας αυξάνει το βαθμό επιτυχίας του πολλαπλασιασμού. Μετά από λίγες εβδομάδες η κληματόβεργα ριζώνει μέσα στη γλάστρα και μπορούμε να τη μεταφυτεύσουμε απευθείας στο χωράφι.

 
β) Πολλαπλασιασμός του αμπελιού με εμβολιασμό
 

Ο πολλαπλασιασμός του αμπελιού γίνεται και με τη μέθοδο εμβολιασμού, με μπόλιασμα της επιθυμητής ποικιλίας αμπελιού στα κατάλληλα υποκείμενα. Το μπόλιασμα του αμπελιού είναι αρκετά απαιτητική διαδικασία που χρειάζεται εμπειρία για να είναι αποτελεσματική. Οι κυριότεροι τρόποι εμβολιασμού για το μπόλιασμα του αμπελιού είναι οι παρακάτω:

 
– Σχιστός εμβολιασμός

Εφαρμόζεται στις αρχές της άνοιξης σε νεαρά φυτά αμπελιού που έχουν φυτευτεί την προηγούμενη χρονιά. Μπορεί να εφαρμοστεί και σε εγκατεστημένες φυτείες αμπελιού για ανανέωση ή αλλαγή ποικιλίας.

 
– Ημιμαγιόρκειος εμβολιασμός

Γίνεται στα τέλη του καλοκαιριού ή στις αρχές του φθινοπώρου με εμβόλια (μπόλια) που έχουν κοιμώμενο οφθαλμό και εφαρμόζεται σε εγκατεστημένους αμπελώνες για ανανέωση ή αλλαγή ποικιλίας.

 
– Αγγικός ή επιτραπέζιος εμβολιασμός

Γίνεται κυρίως στα φυτώρια στο τέλος του χειμώνα όπου ο εμβολιασμός γίνεται με μοσχεύματα τόσο του υποκειμένου όσο και του εμβολίου που συνενώνονται επιλέγοντας τόσο την επιθυμητή ποικιλία και το κατάλληλο υποκείμενο.

8. Ποιες ασθένειες και ποια έντομα που προσβάλλουν την καλλιέργεια του αμπελιού;

Το αμπέλι προσβάλλεται από αρκετές μυκητολογικές ασθένειες όπως ο περονόσπορος του αμπελιού, το ωίδιο του αμπελιού και ο βοτρύτης µε σοβαρότερες τις ζηµιές που γίνονται στο φύλλωµα και στα σταφύλια. Για τη βιολογική καταπολέμηση των μυκητολογικών ασθενειών του αμπελιού, ψεκάζουμε με σκεύασμα βρέξιμου χαλκού και βρέξιμου θειαφιού και σκονίζουμε χρησιμοποιώντας θειάφι και θειοχαλκίνη.

Από τα έντομα προσβάλλουν το αμπέλι, η ευδεμίδα, το γνωστό και ως σκουλήκι των σταφυλιών, προκαλεί κάθε χρόνο τις σημαντικότερες ζημιές τόσο στις οινοποιήσιμες όσο και στις επιτραπέζιες ποικιλίες σταφυλιών. Η μεγαλύτερη ζημιά στα σταφύλια παρατηρείται στο διάστημα από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο. Για τη βιολογική αντιμετώπιση της ευδεμίδας στο αμπέλι, σκονίζουμε ή ψεκάζουμε με σκεύασμα βάκιλου Θουριγγίας ή με φυσική πυρεθρίνη.

9. Πότε γίνεται ο τρύγος και πότε μαζεύουμε τα σταφύλια;

Ένα από τα πιο κρίσιμα στάδια στην καλλιέργεια του αμπελιού είναι ο καθορισμός της κατάλληλης εποχής για τον τρύγο, ώστε να συγκομίσουμε τα σταφύλια όταν είναι αρκετά ώριμα και έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα. Ο χρόνος συγκομιδής των σταφυλιών εξαρτάται ανάλογα την ποικιλία, τις κλιματικές συνθήκες, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις καλλιεργητικές τεχνικές όπως το πότισμα και τη λίπανση. Σε γενικές γραμμές, τα σταφύλια των πρώιμων ποικιλιών αμπελιού ωριμάζουν Ιούλιο – Αύγουστο, ενώ των πιο όψιμων Σεπτέμβριο – Οκτώβριο.

Για να ελέγξουμε την κατάσταση των σταφυλιών μας και τον βαθμό ωριμότητα τους μέσα στο αμπέλι, μπορούμε να παρατηρήσουμε εμπειρικά το χρωματισμό των σταφυλιών, καθώς και να τα δοκιμάσουμε στη γεύση. Ειδικά για την περίπτωση των οινοποιήσιμων ποικιλιών αμπελιού, ο προσδιορισμός της ωριμότητας γίνεται με ειδικές συσκευές που μετρούν την περιεκτικότητα σε σάκχαρα παίρνοντας τα κατάλληλα δείγματα σταφυλιών.

Η συγκομιδή των σταφυλιών γίνεται χρησιμοποιώντας ειδικά ψαλίδια τρύγου ή ειδικούς σουγιάδες που λέγονται τσαπράζια, ενώ τα σταφύλια συλλέγονται μέσα σε πλαστικά τελάρα ή σε παραδοσιακά κοφίνια για την μεταφορά. Τα σταφύλια που είναι για επιτραπέζια χρήση μπορούν να συντηρηθoύν στο ψυγείο για λίγες μέρες πριν τα καταναλώσουμε. Τα σταφύλια που προορίζονται για κρασί πηγαίνουν στα πατητήρια ή στις αλεστικές μηχανές των οινοποιείων. Ο μούστος που παράγεται πηγαίνει στα βαρέλια για να γίνει η ζύμωση και να μετατραπεί σε κρασί.

10. Κι ένα τελευταίο μυστικό για την καλλιέργεια του αμπελιού

Αν και πολλοί καλλιεργητές το παραβλέπουν είναι πολύ σημαντικό το αμπέλι μας να βρίσκεται σε καλή κατάσταση μετά τη συγκομιδή και μέχρι να αρχίζουν να πέφτουν τα φύλλα του, ώστε να έχει καλή βλαστική ανάπτυξη και απόδοση την επόμενη χρονιά. Γι’ αυτό είναι σημαντικό μετά τη συγκομιδή να γίνεται ένας διαφυλλικός ψεκασμός με χαλκό και θειάφι καθώς και με διαφυλλικό λιπασμα, ώστε να διαθέτει θρεπτικά στοιχεία για την επόμενη χρονιά

Διαβάστε περισσότερα:

10 μυστικά για την καλλιέργεια του αμπελιού

Tα επονομαζόμενα Super Tuscans είναι κρασιά υψηλού κύρους και γοήτρου, με χαρακτηριστικά του προφίλ τους: τις υψηλές τιμές διάθεσης, την περιορισμένη παραγωγή, το πυκνό, συμπυκνωμένο, καλοφτιαγμένο έως τεχνικά άψογο στυλ, τη διεθνή ποικιλιακή σύνθεση (κατά ένα μεγάλο ποσοστό) και την κατάληξη -aia στο όνομα του κρασιού. Μια συγκεκριμένη συνταγή, που εάν βρεθεί ο κατάλληλος επενδυτής για να αγοράσει ορισμένα από τα καλύτερα αμπελοτόπια της ευρύτερης περιοχής της Τοσκάνης και να νοικιάσει τον κατάλληλο οινοποιό, μπορεί πλέον να αναπαραχθεί με μονότονη ευκολία. Και πάντα, γύρω από ένα castello το οποίο θα μετατραπεί σε boutique ξενώνα για ένα πλήρες πακέτο εκμετάλλευσης.

Η ιστορία των Super Tuscans κρασιών πάει πολύ πίσω, επτά και κάτι δεκαετίες, και αποτελεί ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα προς μίμηση, που κολλάει γάντι στο ταμπεραμέντο των Ιταλών, δύσκολα ωστόσο αναπαράγεται αλλού.

Πριν όμως από την εκτενή περιγραφή των Super Tuscans (ST) θα πρέπει να γίνει μια αναφορά στην περιοχή που τα γέννησε, την Τοσκάνη. Ιστορικά η Τοσκάνη -η ευρύτερη περιοχή της Φλωρεντίας και της Σιένα, των δύο πόλεων που ανέκαθεν έριζαν για την κυριαρχία της- αποτελούσε μια από τις πιο πλούσιες φεουδαρχικές περιοχές με μεγάλη οικονομική ακμή κατά την περίοδο της Αναγέννησης και σημαντικό καλλιτεχνικό και εμπορικό στίγμα. Η παράλληλη ανάπτυξη των γεωργικών προϊόντων ήταν επακόλουθη, αφού τόσο οι κλιματολογικές, όσο και οι οικονομικές συνθήκες υπήρξαν ιδιαιτέρως ευνοϊκές. Το κρασί, αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης, υπήρξε πάντοτε παρόν και από πολύ νωρίς η περιοχή διακρίνονταν για το ονομαστό κρασί του Chianti από την ποικιλία Sangiovese. Μια ποικιλία ιδιαιτέρως «άγαρμπη», με πολλές τανίνες, που οι παραγωγοί στην προσπάθειά τους να τη μαλακώσουν και να την κάνουν εμπορικά πιο εύκολη, την αναμίγνυαν, αρχικά με λευκές ποικιλίες και στη συνέχεια με διεθνείς. Το κρασί του Chianti και των υποπεριοχών του, αναγνωρισμένο πλέον ως D.O.C.G., μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζόταν από ουσιαστική έλλειψη ταυτότητας. Ενώ επί παραδείγματι, η περιοχή του Barolo είχε σαφές γεωγραφικό πλαίσιο, ποικιλιακή σύνθεση, παλαίωση και γενικότερα ταυτότητα, το Chianti ανέκαθεν προσπαθούσε να υιοθετήσει ένα στυλ. Μια πολύ μεγάλη γεωγραφική περιοχή, μια δύστροπη ποικιλία και αρκετοί ευκατάστατοι γαιοκτήμονες αποτέλεσαν το κατάλληλο υπόστρωμα για να εμφανιστούν τα ST.

Super Tuscans: Έχει η κατηγορία, πλέον, λόγο ύπαρξης;

Η γέννηση των Super Tuscans…
Η κατηγορία των ST δεν είναι επίσημη, αναγνωρισμένη. Αποτελεί ένα ευφυολόγημα του γνωστού δημοσιογράφου οίνου Robert Parker για να περιγράψει την πυκνότητα και το ύφος των καλοδομημένων κρασιών της Τοσκάνης, φτιαγμένων, αρχικά, σε ένα μεγάλο ποσοστό από τη γαλλική ποικιλία Cabernet Sauvignon, η οποία επειδή δεν ήταν παραδοσιακή της περιοχής, δεν μπορούσε παρά να παράγει απλούς επιτραπέζιους οίνους (vino da tavola) πολύ υψηλής ποιότητας, εφάμιλλους των πρωτοκλασάτων του Bordeaux.

Η ιστορία τους στην ουσία ξεκινάει όταν ο μαρκήσιος Mario Incisa della Rochetta, με καταγωγή από το Πιεμόντε, παντρεύτηκε μια ευγενή από την Τοσκάνη που άκουγε στο όνομα della Gherardesca και πήρε προίκα μια μεγάλη περιοχή στο Bolgheri, στα παράλια της Τοσκάνης, η οποία έκανε μόνο για να βοσκούν αγελάδες και να μεγαλώνουν άλογα. Και στην πραγματικότητα, η κύρια ασχολία του μαρκησίου della Rochetta υπήρξε η δημιουργία ενός από τα σπουδαιότερα ιπποφορβεία στον κόσμο που ανέδειξε τον Ribo, τον πιο σπουδαίο ίσως επιβήτορα ράτσας στα άλογα κούρσας. Πολύ σύντομα όμως, ο κοσμοπολίτης μαρκήσιος, μετά από έρευνες των κλιματολογικών συνθηκών της περιοχής του, διέκρινε πολλές ομοιότητες με εκείνες του Bordeaux. Και επειδή του άρεσε το Lafite Rothschild, έχοντας και τις κατάλληλες πάντα γνωριμίες, φύτεψε, το 1948, Cabernet Sauvignon και Cabernet Franc από το συγκεκριμένο château, παράγοντας ένα πολύ μέτριο κρασί το οποίο προοριζόταν για προσωπική του κατανάλωση. Το 1968, διαπιστώνει ότι το κρασί που παράγεται από τα σταφύλια του έχει διαφοροποιηθεί. Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τις διαφορές, στρέφεται για βοήθεια στον πολύ γνωστό οινοποιό της περιοχής και πρωτεξάδελφό του Piero Antinori, της γνωστής οικογένειας οινοποιών, ο οποίος του συστήνει τον Giacomo Tachis, οινολόγο που είχε θητεύσει δίπλα στον καλύτερο μπορντολέζο οινολόγο του 20ου αιώνα, τον καθηγητή Emile Peynaud. Ο Giacomo Tachis αναλαμβάνει να ασχοληθεί με το Tenuta San Guido, το κτήμα που παράγει το κρασί Sassicaia. Τα πράγματα δεν θα είναι πια τα ίδια στο Bolgheri, αλλά και εν γένει στο ιταλικό κρασί.

Θα χρειαστούν 4 χρόνια, μέχρι το 1972, όταν ο γνωστός οινογράφος Hugh Johnson θα οργανώσει μια τυφλή γευστική δοκιμή για το περιοδικό Decanter, στην οποία το Sassicaia καταφέρνει και αποκτά μια θέση στο πάνθεον των καλύτερων κρασιών του κόσμου. Ούτε ένα Barolo, ούτε ένα Brunello, ούτε ένα Chianti, αλλά ένα απλό επιτραπέζιο κρασί από ένα άγνωστο χωριό της Τοσκάνης, από Cabernet Sauvignon (τι όνειδος!!!), καταφέρνει να στρέψει τα μάτια των αγοραστών, των συλλεκτών, των κριτικών επάνω του. Αυτόματα και το ενδιαφέρον γενικότερα για μια περιοχή που πέρνα κρίση, αναθερμαίνεται. Ο εξάδελφος Piero Antinori δεν θα μείνει αδιάφορος. Ακολουθώντας τη συνταγή, λανσάρει το 1971 το Tignanello από το ομώνυμο κτήμα, ενώ το 1978 πάει ένα βήμα πιο μπροστά, και από την ηλιόλουστη πλαγιά του Tignanello δημιουργεί το Solaia.

… και η εξέλιξή τους
Sammarco (1980), Flacianello(1981), Camartina (1981), Fonatlloro (1983), Ornellaia (1985), Bracaia (1988), Lupicaia (1993), Redigaffi (1994), Solengo (1994), Galatrona (1994), W (2003), Giorgio Primo (2003), L’Aparita (1985), Le Stanze (1983), Masseto (1985) είναι ορισμένα μόνο από τα ST που ακολούθησαν, βασισμένα σε μια πολύ συγκεκριμένη λογική: εντυπωσιακά, σαγηνευτικά κρασιά με χρήση ξένων ποικιλιών όπως: Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah, Alicante, σε συνδυασμό μεταξύ τους, μόνα τους ή σε αναμείξεις με Sangiovese, με τους πιο τοπικιστές να χρησιμοποιούν αποκλειστικά Sangiovese. Μεγάλες εκχυλίσεις και χρήση νέων μικρών γαλλικών βαρελιών έναντι των παραδοσιακών βαρελιών Σλοβενίας. Η περιορισμένη διάθεση και η πολύ υψηλή τιμή τοποθετούν τα συγκεκριμένα κρασιά στην απαγορευτική ζώνη των ανθρώπων που μπορούν να αποκτήσουν και τα: Petrus, Mouton Rothschild, Cristal, Romanée Conti. Και με το status πλέον της γεωγραφικής ένδειξης προέλευσης Τοσκάνης -όχι το ταπεινό vino da tavola- φιγουράρουν στις δημοπρασίες και στις λίστες των τριάστερων Michelin εστιατορίων και περιμένουν τους nouveau Russe να τα απολαύσουν on the rocks.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Fattoria La Massa, γνωστού παραγωγού που μέχρι τον τρύγο του 2002 παρήγαγε το top κρασί του, το Giorgio Primo, με την ένδειξη Chianti Classico. Από τον τρύγο του 2003, για το συγκεκριμένο κρασί -χωρίς να γίνει καμία αλλαγή στον τρόπο παραγωγής του- αποφάσισε να αποποιηθεί το D.O.C.G. Chianti Classico και να το δηλώσει στη θεωρητικά χαμηλότερη κατηγορία I.G.T., όπου ανήκουν όλα τα ST, τα οποία βεβαίως έχουν μεγαλύτερη εμπορική ζήτηση.

Τα Super Tuscans σήμερα
Πλέον, υπάρχουν πάντως προβληματισμοί στο περιθώριο της ποιοτικής αναγνώρισης που χαρακτηρίζει τα Super Tuscans. Η ολοένα αυξανόμενη παρουσία πολύ καλών κρασιών από τις χώρες του Νέου Κόσμου, με ποιότητες εφάμιλλες των ST και τιμές που δεν ξεπερνούν το ένα δέκατο αυτών, δίνουν λαβές για άνισες συγκρίσεις.

Κάτι που δημιουργήθηκε πριν από επτά δεκαετίες, ένα οινικό ρεύμα που αποτέλεσε μόδα και είναι πια ένα κοινότυπο μοντέλο, μια ρετσέτα που επαναλαμβάνεται μονότονα, πόσο ακόμη μπορεί να πείθει στο μέλλον;

Η συχνότητα εμφάνισης των Super Tuscans δημιουργεί μια καχυποψία για σπέκουλα εις βάρος των καταναλωτών, που δεν θα αργήσουν να πάψουν να τα συζητούν (γιατί για να τα δοκιμάσουν, ούτε λόγος).

από το wineplus.gr

Αυτή η συνταγή είναι της… εποχής, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη ο τρύγος στη χώρα και μπορούμε να βρούμε φρέσκο και ευωδιαστό μούστο.

Αν και η εποχή του τρύγου διαφέρει από περιοχή σε περιοχή και ανάλογα με το είδος του σταφυλιού, είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτή την εποχή θα μπορέσετε να βρείτε μούστο για αυτή την πανεύκολη, υγιεινή και νόστιμη συνταγή.

Η μουσταλευριά αποτελείται ακριβώς από τα δύο συνθετικά της λέξης της, με τη συνταγή να απαιτεί στην ουσία μόνο μούστο και αλεύρι για να γίνει βελούδινη και απολαυστική. Φυσικά, με τον μούστο μπορεί κανείς να ετοιμάσει και τα παραδοσιακά μουστοκούλουρα.

Μερικά μυστικά της συνταγής

Για οποιαδήποτε συνταγή με μούστο, οι παλιές έπρεπε να «κόψουν» τον βρασμό του, πριν αυτός γίνει κρασί. Κάποτε αυτό γινόταν με τη χρήση στάχτης, ωστόσο αν στύψετε μόνοι σας σταφύλια και ξεκινήσετε να βράζετε το χυμό τους, τότε θα πάρετε το αποτέλεσμα που θέλετε.

Επίσης, αν θέλετε να κρατήσετε τον μούστο που προμηθευτήκατε για μεταγενέστερη συνταγή, τότε πρέπει να τον αποθηκεύσετε σε μπουκάλια και να τον βάλετε στην κατάψυξη. Καθώς είναι ολόφρεσκο σαν προϊόν, χαλάει πάρα πολύ εύκολα.

Η συνταγή της μουσταλευριάς είναι πολύ απλή και το μόνο που πρέπει να θυμάστε είναι πως για κάθε φλιτζάνι μούστο προσθέτετε 2 κουταλιές της σούπας αλεύρι. Δοκιμάστε μάλιστα να κάνετε την κρέμα με έναν συνδυασμό κορν φλάουρ και αλευριού (1 και 1 κουταλιά), για ακόμη πιο απαλό και βελούδινο αποτέλεσμα.

Υλικά
2 ποτήρια μούστος καθαρισμένος
1 κουταλιά αλεύρι
1 κουταλιά κορν φλάουρ
Καρύδια ή αμύγδαλα χονδροσπασμένα για το σερβίρισμα
Σουσάμι ή παστέλι για το σερβίρισμα
Κανέλα

Εκτέλεση
Βάζουμε τον μούστο στην κατσαρόλα, κρατώντας μισό ποτήρι στην άκρη. Λιώνουμε το κορν φλάουρ στο μούστο που κρατήσαμε εκτός με ένα πιρουνάκι.

Βάζουμε το αλεύρι σε αντικολλητικό σκεύος και καβουρδίζουμε ώστε να κιτρινίσει ελαφρά και να μην αφήσει μυρωδιά στο γλυκό.

Ανάβουμε τη φωτιά στην κατσαρόλα και ζεσταίνουμε τον μούστο. Προσθέτουμε το αλεύρι σαν χιόνι, σταδιακά, ανακατεύοντας ζωηρά με σύρμα.

Αφού ενσωματωθεί όλο το αλεύρι, προσθέτουμε και τον υπόλοιπο μούστο με το κορν φλάουρ και ανακατεύουμε ώσπου να πήξει η κρέμα. Αποσύρουμε από τη φωτιά.
Μοιράζουμε σε μπολάκια, αφήνουμε να κρυώσει και γαρνίρουμε με καρύδια ή αμύγδαλα, σουσάμι ή σπασμένα κομμάτια παστέλι και κανέλα.