Του Γιάννη Καρακάση

Μύθος: Ο ασκός (το λεγόμενο πιο κομψά bag in a box) και το πλαστικό μπουκάλι είναι χύμα.

H αλήθεια: Δεν είναι τόσο απλό.
Τυπικά τόσο ο ασκός όσο και το πλαστικό μπουκάλι τύπου κόκα – κόλα ΔΕΝ είναι χύμα κρασί αφού διαθέτουν κανονικές συσκευασίες. Η λέξη χύμα αναφέρεται στην έλλειψη συσκευασίας και για να μη μένει η παραμικρή σύγχυση οποιαδήποτε συσκευασία κάτω των 60 λίτρων δεν θεωρείται ‘χύμα’ από τον νόμο.
Πρακτικά τώρα, έχει επικρατήσει ότι δεν είναι σε γυάλινη συσκευασία, δεν είναι εμφιαλωμένο δηλαδή, να αναφέρεται ως χύμα, άρα με αυτή την λογική και ο ασκός και το πλαστικό μπουκάλι θεωρούνται χύμα γιατί σχεδόν πάντα σερβίρονται χωρίς να φαίνεται η ταυτότητά τους (στην περίπτωση που είναι διαθέσιμη) στις παραδοσιακές καράφες της φωτογραφίας. Αυτό δυστυχώς δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για μεγάλες παρανοήσεις με αποτέλεσμα όλοι να μιλάνε για χύμα κρασί χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα τι εννοούν. Κάτι σαν την ορυκτότητα ένα πράγμα…
Στην συνέχεια όπου αναφέρομαι σε χύμα κρασί ακολουθώ την δεύτερη, πρακτική ερμηνεία του μη εμφιαλωμένου.

Mύθος: Το χύμα είναι εισαγόμενο κρασί που στην πορεία βαφτίζεται ελληνικό.

Η αλήθεια: Συμβαίνει αλλά υπάρχει και η περίπτωση να είναι και ελληνικό κρασί είτε από καθόλα νόμιμα οινοποιεία που διακινείται με ή και χωρίς ετικέτα (στην δεύτερη περίπτωση αυτό προφανώς δεν επιτρέπεται) είτε από αδήλωτα οινοποιεία τύπου πατητήρια κάτι που επίσης δεν επιτρέπεται ή ακόμα και από χωρική οινοποίηση. Υπάρχουν επομένως αρκετές περιπτώσεις και ενδεχόμενα.

Μύθος: Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του χύμα που διαθέτει επισήμανση με το χύμα που δεν έχει την παραμικρή πληροφορία.

H αλήθεια: Τεράστια διαφορά θα έλεγα. Στην πρώτη περίπτωση ξέρεις τι πίνεις, ποιος έχει κάνει την παραγωγή και αν έχει θειώδη που βοηθούν στην συντήρηση του κρασιού ενώ στη δεύτερη περίπτωση είσαι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει αν το περιεχόμενο είναι όντως κρασί και αν ο καταναλωτής είναι ασφαλής να το πιει ελλείψει οποιασδήποτε τυποποίησης και ελέγχων.

Μύθος: Το χύμα της ταβέρνας είναι από το βαρελάκι του ιδιοκτήτη.

Η αλήθεια: Υπάρχουν ακόμα μεμονωμένες ταβέρνες που αγοράζουν μούστο και οινοποιούν επί τόπου σε φυσικά άθλιες συνθήκες όμως το φαινόμενο των κρασοβάρελων είναι σε εξάλειψη. Ο ιδιοκτήτης ταβέρνας λοιπόν αγοράζει από κάπου, συνήθως σε συσκευασία ασκού. Υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις:
α. Να είναι από ασκό ή πλαστικό μπουκάλι με επισήμανση οινοποιείου, εμφιαλωτή, αλκοόλ, περιέχει θειώδη κλπ με ποιότητα εως αποδεκτή ή και καλή σε μεμονωμένες περιπτώσεις.
β. Να είναι από τις παραπάνω συσκευασίες χωρίς όμως επισήμανση γιατί είτε είναι προϊόν χωρικής οινοποίησης, ή πατητηριού χωρίς άδεια κλπ με ποιότητα φτωχή εως απαράδεκτη.
Εδώ να διευκρινίσω ότι ο ασκός δεν επιτρέπεται να είναι ΠΟΠ, άρα δεν μπορεί να υπάρξει ασκός Σαντορίνη, Νεμέα, Μαντινεία, Νάουσα κλπ.

Μύθος: Η ποιότητα του χύμα είναι χαμηλή.

Η αλήθεια: Αυτό είναι γενικά σωστό (από αποδεκτή εως απαράδεκτη όπως αναφέρεται παραπάνω) λόγω κακής ποιότητας της πρώτης ύλης, τεράστιων στρεμματικών αποδόσεων αλλά και λόγω χρήσης κυρίως των τελευταίων πιέσεων σταφυλιών όσο και επιτραπέζιων σταφυλιών τύπου σουλτανίνας. Το τελευταίο είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.
Παρόλα αυτά χύμα από μεγάλα οινοποιεία θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποδεκτά ποιοτικά με δεδομένο ότι υπάρχει μία σχετική οινολογική φροντίδα. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, τυγχάνει να είναι ανώτερα εμφιαλωμένων γιατί το γυαλί δεν κάνει την διαφορά αλλά το περιεχόμενο.

Mύθος: Το χύμα είναι αγνό και ανόθευτο κρασί.

Η αλήθεια: Το ακριβώς αντίθετο. Όπως είπαμε παραπάνω αν είναι ελληνοποιημένο κρασί Σκοπίων φυσικά και δεν είναι ανόθευτο αλλά καρανοθευμένο. Υπάρχουν ακόμα πολλά ζητήματα και ελλείψεις κατά την οινοποίηση δεδομένου ότι τα κόστη πρέπει να είναι στον πάτο του κουβά που επηρεάζουν αρνητικά την ”αγνότητα”. Μιλάμε κατά βάση για πολύ απλές οινοποιήσεις συχνά και χωρίς την προσθήκη ζυμών που όταν συνδυάζονται με κακής ποιότητας σταφύλια προκαλούν βαρύ πονοκέφαλο και στο πιο ”αγνό” μυαλουδάκι.

Mύθος: Το χύμα κρασί έχει λιγότερα θειώδη.

Η αλήθεια: Γενικά το αντίθετο. Το πιο σύνηθες είναι να έχει περισσότερα από ένα εμφιαλωμένο γενικά κρασί αν είναι παραγωγή οργανωμένου οινοποιείου όμως εντός ορίων και όχι εκτός. Αν είναι χωρική ”κουτουρού” οινοποίηση όλα είναι ανοιχτά, όπως και η περίπτωση να είναι ξύδι από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Μύθος: Πίνω χύμα γιατί αυτό ξέρω και αυτό εμπιστεύομαι (σαν την χλωρίνη ένα πράγμα).

Η αλήθεια: Ελάτε τώρα! Σας διαβεβαιώ ότι υπάρχει ζωή και πέρα από το χύμα και σας συνιστώ σε κάθε περίπτωση να αποφεύγετε το χύμα χωρίς επισήμανση. Στην πραγματικότητα καταναλώνοντας ένα χύμα κρασί πολύ συχνά δεν ξέρετε ούτε καν την ποικιλία στο στυλ ”You know nothing Jon Snow”.

Μύθος: Το χύμα είναι φτηνό.

Η αλήθεια: Δεν θα ήθελα να ορίσω την τσέπη σας οπότε θα αναφέρω απλά νούμερα. Στην κάβα από 1.5 εώς 3 ευρώ το λίτρο αν είναι ποικιλιακός οίνος και στην ταβέρνα 8 εως 10 ευρώ το λίτρο. Μην με ρωτήσετε μόνο πόσο το αγοράζει ο ιδιοκτήτης ταβέρνας…

Μύθος: Ο ΕΦΚ (Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης) περιόρισε την κατανάλωση χύμα. 

Η αλήθεια: Έκανε ακριβώς το αντίθετο σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Προέδρου του ΣΕΟ (Σύνδεσμος Ελληνικού Οίνου) αυξάνοντας την παράνομη διακίνηση χύμα κρασιού και εκτινάσσοντας το λαθρεμπόριο και την παραοικονομία (Ημερησία Ιούλιος 2016).

Πηγή:  karakasis.mw

Νέα ανάλυση έδειξε ότι η τακτική κατανάλωση κρασιού, όχι μόνο μειώνει τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2 αλλά είναι πιο προστατευτική σε σχέση με τη μπύρα ή άλλα οινοπνευματώδη.

Αρκετές παλαιότερες μετα-αναλύσεις που συνδυάζουν τα αποτελέσματα αρκετών ερευνών, ανακάλυψαν προστατευτική επίδραση της κατανάλωσης αλκοόλ στο διαβήτη, δήλωσαν ερευνητές του Huazhong University στην Κίνα. Η δική τους είναι η πρώτη που εστιάζει σε συγκεκριμένα είδη ποτών.

Στοιχεία από 13 έρευνες σε 400.000 ανθρώπους έδειξαν ότι η κατανάλωση κρασιού μειώνει τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2 κατά 15% σε σύγκριση με την αποχή.

Η κατανάλωση μπίρας ή άλλων οινοπνευματωδών επίσης μειώνει τον κίνδυνο αλλά κατά πολύ μικρότερα ποσοστά (4% και 5% αντίστοιχα).

Οι ερευνητές παρατήρησαν σχέση σχήματος U με τα 3 είδη αλκοόλ. Η μικρότερη κατανάλωση είχε αμελητέα επίδραση και η πιο βαριά πολύ αρνητικό αποτέλεσμα.

Η κατανάλωση ενός έως 2 ποτηριών κρασιού καθημερινά οδήγησε στη μεγαλύτερη μείωση του κινδύνου-περίπου 20%. Μια έως 2 μπύρες καθημερινά μείωσαν τον κίνδυνο κατά 9% και δυο ποτά την ημέρα κατά 5%.

Οι ερευνητές υποδεικνύουν ότι ένας βιολογικός μηχανισμός μπορεί ενδεχομένως να είναι η επίδραση της ρεσβερατρόλης που περιέχει το κρασί, για την οποία έρευνες σε ζώα έδειξαν ότι ελέγχει τα επίπεδα γλυκόζης και ότι δρα ως ισχυρό αντιοξειδωτικό.

Ωστόσο, επίσης προειδοποιούν ότι δεν έλαβαν υπόψη όλες οι έρευνες, συγχυτικούς παράγοντες.

Δήλωσαν ότι όσοι πίνουν κρασί μπορεί να έχουν μικρότερο κίνδυνο διαβήτη λόγω άλλων αιτιών.

Πηγές: Journal of Diabetes Investigation.

Οι μύθοι και αλήθειες για το κρασί, όσο συνεχίζουν να μπερδεύουν, συμβάλλουν πολύ στην οινική ημιμάθεια των καταναλωτών. Τους αποπροσανατολίζουν, κρατώντας τους μακριά από την πραγματική απόλαυση, που αυτό το προϊόν μπορεί να προσφέρει, κάτω από κατάλληλες συνθήκες παραγωγής σε αμπέλι και οινοποιείο.

«Αγνό» κρασί δεν σημαίνει ανώνυμο

Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για «αγνό» ή «σπιτικό» κρασί, ενώ δεν λείπουν και οι επαγγελματίες, που για να προσπεράσουν την ανωνυμία ενός οίνου οικειοποιούνται αυθαίρετα και αποπροσανατολιστικά το προϊόν, παρουσιάζοντάς το ως δικό τους. Όμως «αγνό» κρασί δεν σημαίνει ανώνυμο!

Αν αναρωτηθεί κάποιος γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, δεν έχει παρά να σκεφτεί πως οι διατροφικές συνήθειες του ελληνικού λαού μέχρι αρκετά πρόσφατα, υπήρξαν αγροτικής και οικοτεχνικής καταγωγής, με παράδοση στην οικογενειακή παραγωγή των προϊόντων, όπου ήταν δυνατό κάθε φορά και μάλιστα για κάθε περίσταση: από το κτήμα γύρω από το σπίτι, από τον κήπο στο χωριό, με τα λαχανικά, τα οπωροφόρα, το αμπέλι, τις ελιές, τις κότες, τις κατσίκες κ.λπ. Ο Έλληνας, ενθυμούμενος αυτήν την οικογενειακή παράδοση, ψάχνει να ανακαλύψει αρετές σε κάθε κανάτα με ανώνυμο κρασί. Είναι όμως όντως αγνό το ανώνυμο κρασί; Κανείς δεν ξέρει… Γεγονός είναι πάντως ότι στο ανώνυμο κρασί, τόσο η προέλευση της πρώτης ύλης και η διαδικασία της παραγωγής, όσο και η χρήση των νόμιμων και επιτρεπόμενων πρόσθετων είναι συνήθως άγνωστες. Παραμένουν έτσι αδιαφανείς, τόσο στον επαγγελματία, όσο και στον καταναλωτή (ακόμα και στον ερασιτέχνη οινοποιό, που «βάζει» το κρασί του και ρίχνει σε αυτό ό,τι του δώσουν κάποιοι χημικοί, χωρίς να ξέρει τι είναι). Όλοι τους στηρίζονται μόνο στο λόγο και στη γνωριμία κάποιων ανθρώπων, που ακόμα και αν είναι αξιόπιστοι, το γεγονός δεν αλλάζει: «αγνό» κρασί δεν σημαίνει ανώνυμο!

Το παλαιό κρασί δεν είναι πάντα καλό

«Να μεγαλώσεις σαν το παλιό καλό κρασί!», λέει η λαϊκή ευχή, αντανακλώντας μια γενική εντύπωση, ότι όσο παλαιώνει ένα κρασί, τόσο καλύτερο γίνεται. Πρόκειται όμως για… μύθο ή πιο σωστά για παρεξήγηση, αφού το παλαιό κρασί δεν είναι πάντα καλό! Εξάλλου, πλήθος κρασιών είναι τόσο απολαυστικά νέα, όσο είναι κάποια άλλα παλαιωμένα, ακριβώς γιατί οι αρετές των πρώτων συνάδουν με τη νιότη τους, ενώ τα δεύτερα μπορεί να έχουν ανάγκη την παλαίωση, επειδή η κατανάλωσή τους νωρίτερα δεν είναι τόσο απολαυστική όσο θα είναι αργότερα.
Η αλήθεια είναι όμως πως αρκετά κρασιά, όσο παλαιώνουν στη φιάλη, τόσο βελτιώνουν το χαρακτήρα τους (αρκεί αυτή να είναι τοποθετημένη σε ύπτια θέση και να βρίσκεται σε κατάλληλες συνθήκες συντήρησης-αποθήκευσης). Μετά από χρόνια γίνονται πιο ευχάριστα, τόσο αρωματικά, όσο και γευστικά, προσφέροντας μεγαλύτερες απολαύσεις. Τα περισσότερα όμως κρασιά που παράγονται στον κόσμο επιβεβαιώνουν τον κανόνα που λέει πως «το παλαιό κρασί δεν είναι πάντα καλό». Έτσι, είναι καλύτερα να καταναλώνονται σχετικά κοντά στη στιγμή που παράγονται.

Ποια κρασιά παλαιώνουν;

Στο ερώτημα αυτό η απάντηση είναι σύνθετη. Η συντριπτική πλειονότητα των λευκών και των ροζέ κρασιών προορίζονται να καταναλωθούν άμεσα ή κοντά στην κυκλοφορία τους και αρκετά περίπου 12-18 μήνες από τη στιγμή της παραγωγής τους. Αυτό συμβαίνει γιατί η ευχαρίστηση που προσφέρουν, τόσο αρωματικά, όσο και γευστικά, σχετίζεται με τα συχνά έντονα, φρέσκα χαρακτηριστικά της νιότης τους. Το ίδιο ισχύει, σε γενικές γραμμές και για μεγάλο μέρος των ερυθρών κρασιών, ιδίως όταν η οινοποίησή τους δεν περιλαμβάνει το πέρασμά από βαρέλι.
Αν είναι όμως έτσι, τελικά, ποια κρασιά παλαιώνουν;

Ένα μικρό ποσοστό των λευκών και μεγάλο μέρος των ερυθρών κρασιών ωφελούνται από παλαίωση περίπου 2-5 χρόνων στη φιάλη. Πολύ μικρότερο ποσοστό, κυρίως ερυθρών και γλυκών κρασιών, προορίζεται για παλαίωση 5-10 χρόνων. Τέλος, υπάρχουν και οι –πολύ λιγότερες– περιπτώσεις «εξαιρετικών» κρασιών, που όχι μόνο αντέχουν, αλλά απαιτούν μακρόχρονη παλαίωση, που ξεπερνά τη 10ετία και μπορεί να φτάσει ακόμα και σε αρκετές δεκαετίες. Ακόμα όμως και γι’ αυτά τα κρασιά, τα περισσότερο δεκτικά σε μακρόχρονη παλαίωση, υπάρχει ένα χρονικό σημείο κατά το οποίο παρουσιάζουν την καλύτερη οργανοληπτική εικόνα τους (χρώμα, άρωμα, γεύση). Εκείνη η στιγμή θεωρείται ιδανική για την κατανάλωσή τους και όταν ξεπερνιέται, το κρασί αντί να παλαιώνει βελτιούμενο, αρχίζει σταδιακά να «γερνάει» και τελικά… «πεθαίνει». Είναι θέμα σωστής χρονικής στιγμής και γνώσης του ποια κρασιά παλαιώνουν και πόσο.

Το άρωμα και το χρώμα του κρασιού

«Φρουτώδες κρασί», «ανθώδες κρασί», «που μυρίζει κόκκινα φρούτα» «κρασί χρυσοκίτρινο», «βαθυκόκκινο»…Τέτοιοι και άλλοι ανάλογοι προσδιορισμοί οδηγούν συχνά σε λανθασμένες εντυπώσεις, σχετικά με το άρωμα και το χρώμα του κρασιού και αφορούν την ενδεχόμενη τεχνητή προσθήκη αρωματικών ενώσεων και χρωματικών ουσιών σε αυτό. Πρόκειται για… μύθο!
Η αλήθεια είναι πως η πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση του αρώματος και του χρώματος του κρασιού είναι «φυσική». Βρίσκεται δηλαδή στο σταφύλι και κατά κανόνα στο φλοιό των ρωγών του. Πρόκειται για χαρακτηριστικές ενώσεις, οι οποίες, ανάλογα και με διάφορους άλλους παράγοντες, που αφορούν το αμπέλι και τις αμπελουργικές εργασίες και βέβαια τις μεθόδους οινοποίησης, την παλαίωση του κρασιού κ.ά, διαμορφώνουν το άρωμα και το χρώμα του κρασιού, που προσφέρονται από τη φύση απλόχερα και… δωρεάν.


Υψηλή αλκοόλη και καλό κρασί

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως ένα κρασί είναι καλό εφόσον περιέχει πολύ αλκοόλ. Άλλος ένα μύθος του κρασιού, που δεν αποκλείεται να έχει τη ρίζα του σε… άρρενες οινόφιλους, κυρίως άλλων εποχών. Τέτοιες θεωρήσεις δεν συνάδουν βέβαια με το σύγχρονο ελληνικό κρασί, οπότε, πολύ απλά, υψηλή αλκοόλη και καλό κρασί δεν πάνε απαραίτητα μαζί. Ωστόσο, είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια τα κρασιά έχουν όλο και πιο υψηλούς αλκοολικούς τίτλους. Σε αυτό έχουν μάλλον συμβάλει η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας, η δυνατότητα άρδευσης, που επέτρεψε την αμπελοκαλλιέργεια σε αρκετές περιοχές, οι οποίες ήταν κάποτε πολύ ζεστές γι’ αυτήν κ.ά. Σημαντικός όμως παράγοντας είναι και ο ανθρώπινος. Πολλοί οινοποιοί τρυγούν πια όλο και αργότερα, παίρνοντας σταφύλι με περισσότερα σάκχαρα και έτσι κρασί με περισσότερο αλκοόλ, αφουγκραζόμενοι τις τάσεις. Τάσεις που διαμορφώνονται από προτιμήσεις και γούστα κάποιων σύγχρονων οινόφιλων, αλλά και από καταναλωτικά πρότυπα της «παγκοσμιοποίησης», που σε μεγάλο βαθμό ομοιογενοποιούν τα χαρακτηριστικά των προϊόντων, χωρίς να τους ξεφεύγει το κρασί. Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως τα υψηλόβαθμα κρασιά εμφανίζουν συχνά υψηλή ένταση χρώματος και συμπύκνωση αρώματος, ενώ η υψηλή αλκοόλη τα κάνει συχνά πιο μαλακά, πλούσια και θελκτικά στη γεύση.

Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός παραμένει: υψηλή αλκοόλη και καλό κρασί δεν είναι απαραίτητα συνοδοιπόροι, αφού το κορυφαίο ζητούμενο στην παραγωγή ενός κρασιού υψηλής ποιότητας είναι η ισορροπία ανάμεσα στα επιμέρους χαρακτηριστικά του, ένα από τα οποία είναι και η αλκοόλη. Αν λοιπόν η υψηλή αλκοόλη δεν ισορροπεί με ικανοποιητική οξύτητα, στην περίπτωση του λευκού, ή από ένα συνδυασμό οξύτητας και ταννινών καλής ποιότητας, στην περίπτωση του ερυθρού κρασιού, τότε το κρασί μπορεί να φαίνεται «θερμό» (λόγω αλκοόλης), πλαδαρό, ίσως βαρύ και σε κάθε περίπτωση ανισόρροπο. Τέτοια κρασιά, μετά από 1-2 ποτήρια κουράζουν και δεν συνοδεύουν ευχάριστα φαγητό, κάτι που αποτελεί σήμερα έναν από τους πιο σημαντικούς στόχους για ένα κρασί. Κάποιες φορές μάλιστα, ανάλογα και με το γούστο, σταματούν να είναι ελκυστικά, δροσιστικά, ευφραντικά και «εύπεπτα» και καταναλώνονται δύσκολα! Με άλλα λόγια, τέτοια κρασιά επιβεβαιώνουν πως υψηλή αλκοόλη και καλό κρασί δεν συμβαδίζουν υποχρεωτικά, εάν δεν συντρέχουν και άλλοι παράγοντες.

Σωματίδια – κρύσταλλοι στο κρασί;

Ποιος δεν θα ανησυχούσε βρίσκοντας αγνώστου ταυτότητας σωματίδια σε κάτι που τρώει ή πίνει; Είναι όμως γεγονός πως παρόλο που μπορεί να βρεθούν τέτοια… σωματίδια – κρύσταλλοι στο κρασί, στη φιάλη ή στο ποτήρι, κατά κανόνα, δεν είναι ανησυχητικά και η προέλευσή τους εξηγείται εύκολα.

Είναι δε μύθος η σύνδεσή τους με πρόσθετα, που περιέχονται στο εμφιαλωμένο κρασί. Πρόκειται συνήθως για μικρούς-μικρούς διαφανείς κρυστάλλους, που παίρνουν ένα υπόλευκο-υποκίτρινο χρώμα στο λευκό και ένα σκούρο ροζ στο κόκκινο κρασί. Μια συνάντηση μαζί τους στη φιάλη ή στο ποτήρι είναι πολύ πιθανή. Από πού προέρχονται και τι είναι αυτά τα άγνωστα σωματίδια στο κρασί; Τίποτα το ανησυχητικό και τίποτα το ανεξήγητο: τρυγικά άλατα λέγονται και προκύπτουν από ένα εκ των φυσικών οξέων του κρασιού (τα οξέα αυτά προέρχονται από το σταφύλι ή δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης).

Τα κύρια οξέα του κρασιού είναι το μηλικό (βρίσκεται και στα μήλα), το κιτρικό (υπάρχει και στα λεμόνια), αλλά κυρίως το τρυγικό οξύ.

Τα άλατα καλίου και ασβεστίου του τελευταίου παρουσιάζουν μια μοναδική ιδιαιτερότητα: ενώ σε θερμοκρασία δωματίου διαλύονται στο νερό ή στο κρασί, σε χαμηλές θερμοκρασίες περνούν σε στερεά κατάσταση. Έτσι, αν π.χ. μια φιάλη τοποθετηθεί στο ψυγείο, μετά από λίγες ώρες μπορεί να δημιουργηθούν εντός της οι εν λόγω κρύσταλλοι, οι οποίοι σε συνθήκες ηρεμίας καταβυθίζονται και είναι άοσμοι, άγευστοι και αβλαβείς. Οι οινοποιοί, για να αποφύγουν το σχηματισμό τους, ψύχουν το κρασί πριν από την εμφιάλωση, σταθεροποιώντας το. Υπάρχουν όμως ορισμένοι που επιλέγουν να μην υποβάλουν το κρασί τους σε κατεργασία ψύξης, για να μη «σοκάρουν» τα ευαίσθητα πρωτογενή του αρώματα. Τα κρασιά τους μπορεί να εμφανίσουν τους μικρούς αυτούς κρυστάλλους, οι οποίοι δεν τα επηρεάζουν με κανέναν ουσιαστικό τρόπο.

Κατακάθια – Ίζημα στο κρασί;

Μόνο σπάνια δεν είναι η συνάντηση με ένα καφεκόκκινο ίζημα, που μπορεί να είναι κολλημένο σε μια φιάλη ερυθρού κρασιού (συνήθως παλαιωμένου), εγκαταστημένο στον πάτο της ή πρόθυμο να μεταφερθεί στο ποτήρι. Πριν βιαστούν κάποιοι να μιλήσουν κακόβουλα για «κατακάθια στο κρασί», ξεκαθαρίζεται πως όχι μόνο δεν πρόκειται για κάτι ανησυχητικό, αλλά ένα τέτοιο ίζημα αποτελεί συνήθως ένδειξη για την καλή ποιότητα της παλαίωσης του κρασιού αυτής της φιάλης, σε κατάλληλες δηλαδή συνθήκες.

Σε καμία δε περίπτωση δεν αληθεύει η σύνδεσή τους με «χημικά» που μπαίνουν στο εμφιαλωμένο κρασί. Το εν λόγω ίζημα δημιουργείται από συμπλοκοποιημένες πολυφαινόλες. Κάθε κόκκινο κρασί περιέχει σε κάποιο βαθμό ουσίες που ονομάζονται πολυφαινόλες (αυτές που χαρακτηρίζονται αντιοξειδωτικές και ευεργετικές για τον οργανισμό) και χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τις ανθοκυάνες (που είναι οι κύριες υπεύθυνες για το χρώμα του ερυθρού κρασιού) και τις ταννίνες (που έχουν πικράδα και είναι στυφές). Κατά την παλαίωση, οι ενώσεις αυτές δημιουργούν σύμπλοκα, με αποτέλεσμα το κρασί να αποκτά πιο ανοιχτό χρώμα, πιο μαλακή γεύση και κυρίως, λιγότερο στυφό χαρακτήρα. Η συμπλοκοποίηση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε ίζημα, που καθιζάνει στη φιάλη, η παρουσία του οποίου αποφεύγεται στο ποτήρι, για αισθητικούς κυρίως λόγους, με το κατάλληλο σερβίρισμα.

Η οργανοληπτική δοκιμή ενός κρασιού μπορεί να μας οδηγήσει εκτός των άλλων, στην ανακάλυψη περίεργων οπτικών χαρακτηριστικών, δυσάρεστων οσμών και γεύσεων. Τις περισσότερες φορές οφείλονται σε διάφορα προβλήματα (ελαττώματα ή ασθένειες) του κρασιού, που μπορεί να προέρχονται από κακής ποιότητας πρώτη ύλη, λάθος τρόπο μεταφοράς της, έλλειψη καθαριότητας, αμελή ή άτεχνη οινοποίηση, ωρίμανση, εμφιάλωση, παλαίωση, διατήρηση, ή ακόμα και… κακή τύχη.

Η σωστή χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας σε συνδυασμό με την επιστήμη της χημείας, φέρνουν στην αγορά, σε σύγκριση με το παρελθόν, όλο και λιγότερα προβληματικά κρασιά. Παρόλα αυτά όλοι οι άνθρωποι που εμπλέκονται στο χώρο του κρασιού πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα πιθανά ελαττώματα που μπορούν να παρουσιάσουν ορισμένες φιάλες.

Τα πιθανά ελαττώματα του κρασιού μπορούμε να τα χωρίσουμε σε δύο γενικές κατηγορίες:

  • τα ελαττώματα συγκεκριμένων φιαλών, όπου το γεγονός ότι ένα μπουκάλι είναι ελαττωματικό δεν σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα θα έχουν το ίδιο πρόβλημα και
  • τα ελαττώματα τα οποία συμβαίνουν στην παραγωγική διαδικασία και επηρεάζουν ολόκληρες παρτίδες.

Τα πλέον συνηθισμένα ελαττώματα που είναι πιθανό να βρει κανείς στο κρασί είναι τα ακόλουθα:

Αναγωγικές οσμές

Οργανοληπτικά μοιάζουν με τη μυρωδιά του κλούβιου αυγού (υδρόθειου) ή του κρεμμυδιού, σκεπάζουν τα αρώματα του κρασιού και οφείλονται σε κακή οινοποίηση. Κάποιες φορές όταν αυτές οι οσμές δεν είναι τόσο έντονες, μπορεί να οφείλονται σε μακρόχρονη παραμονή του κρασιού μακριά από την επαφή με οξυγόνο (μέσα στο μπουκάλι). Φεύγουν, ή ελαττώνονται δραστικά, με έναν καλό αερισμό για αρκετή ώρα.


Γεύση φελλού (κρασί bouchonné)

Ένα μικρό ποσοστό των φιαλών της παγκόσμιας παραγωγής, περίπου το 2 με 3%, εμφανίζουν προβλήματα με το φελλό του πώματός τους, ο οποίος προσδίδει στο κρασί μία χαρακτηριστική μυρωδιά μούχλας. Η ουσία που προκαλεί το πρόβλημα, η οποία λέγεται T.C.A. (τριχλωροανισόλη), είναι ακίνδυνη για τον άνθρωπο αλλά ακόμη και σε απειροελάχιστες ποσότητες καταστρέφει τα αρώματα και τον χαρακτήρα ενός κρασιού. Το συγκεκριμένο πρόβλημα παρουσιάζεται σε μεμονωμένες φιάλες, συνεπώς η επόμενη φιάλη μπορεί να είναι άθικτη, αν και ορισμένες παρτίδες φελλών μπορούν να παρουσιάσουν υψηλότατα ποσοστά αστοχίας.

Επαναζύμωση

Αν ο οινοποιός δεν αφαίρεσε όλους τους ζυμομύκητες από τη φιάλη μέσω φιλτραρίσματος και αν στο τελικό προϊόν υπάρχουν κάποια γραμμάρια σακχάρων τότε μπορεί να προκύψει επαναζύμωση μέσα στη φιάλη, με αποτέλεσμα να γίνει το κρασί θολό, να αποκτήσει άσχημη γεύση ενώ θα υπάρξει μεγάλη καθίζηση ζυμών στον πυθμένα του. Συνήθως επηρεάζεται ολόκληρη η παρτίδα.


«Καμένο» κρασί (baked wine)

Εκτός από το οξυγόνο δύο πολύ μεγάλοι εχθροί του κρασιού είναι το φως και η υψηλή θερμοκρασία. Όταν η φιάλη παραμείνει για κάποιο χρονικό διάστημα σε περιβάλλον φωτεινό, σε υψηλή θερμοκρασία (ή και τα δύο), κινδυνεύει να αλλοιωθεί από διάφορες ανεπιθύμητες χημικές αντιδράσεις. Το αποτέλεσμα είναι η μερική ή ολική καταστροφή χρώματος, αρώματος και γεύσης.

Μικροβιολογικές αλλοιώσεις

Οι εναπομείνασες ζύμες καθώς και κάποια βακτήρια, μπορούν να προκαλέσουν ανεπιθύμητες αναζυμώσεις μέσα στη φιάλη, αν έχουν μείνει έστω και λίγα αζύμωτα σάκχαρα μέσα στο κρασί και δεν έχουν επιλεγεί οι κατάλληλες οινοποιητικές τεχνικές προφύλαξης. Προκαλούνται έτσι θολώματα, παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα, ανεπιθύμητες οσμές, ξίδισμα κλπ., που μπορούν να γίνουν αντιληπτά με την οπτική και οσφρητική εξέταση του κρασιού, χωρίς τις περισσότερες φορές να είναι απαραίτητη η γευστική δοκιμή του.

Οξική προσβολή

Εξ αιτίας ελλιπών μέτρων προφύλαξης, ή παρατεταμένης επαφής του κρασιού με τον αέρα, εναπομείναντες μικροοργανισμοί (βακτήρια) του κρασιού, κάτω από κατάλληλες συνθήκες (παρουσία οξυγόνου και υψηλών θερμοκρασιών), μετατρέπουν την αλκοόλη σε οξικό οξύ και οξικό αιθυλεστέρα, ουσίες πτητικές, με οσμή ξιδιού. Ανάλογο κακό μπορεί να προκληθεί από βακτήρια κακοσυντηρημένων βαρελιών. Οργανοληπτικά παρατηρείται η γνωστή μυρωδιά του ξιδιού, πολλές φορές και αυτή της κόλλας, κατά την οσφρητική εξέταση, ενδεχομένως ξινή και άγρια γεύση, όπως και ξινή, ίσως καυστική επίγευση, ανάλογα με το βαθμό που έχει αναπτυχθεί το πρόβλημα.

Οξείδωση

Όταν το οξυγόνο ενωθεί με ορισμένες από τις ουσίες του κρασιού, κατόπιν παρατεταμένης επαφής του με τον αέρα, μπορεί να τις οξειδώσει, προσδίδοντας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της οξείδωσης σε αυτό. Προστατευτικά δρουν ανάμεσα σε άλλα, η οξύτητα, κυρίως για τα λευκά και οι τανίνες για τα κόκκινα κρασιά. Προληπτικά χρησιμοποιούνται κατάλληλες τεχνικές και η χρήση θειούχας ουσίας, συνήθως του θειώδους ανυδρίτη (SO2). Οργανοληπτικά τα λευκά κρασιά σκουραίνουν προς το καφετί και τα κόκκινα προς το καστανό και το σοκολατί. Αρωματικά και γευστικά αποκτούν το χαρακτηριστικό άρωμα του κρασιού sherry, άλλοτε και το άρωμα του μήλου που έχει μείνει κομμένο για πολλή ώρα (ακεταλδεΰδη). Σε προχωρημένη κατάσταση οξείδωσης χάνεται τελείως ο όποιος αρωματικός και γευστικός χαρακτήρας του κρασιού και επικρατεί το άρωμα της οξείδωσης. Πρέπει ωστόσο να αναφερθεί πως υπάρχουν περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε κάποια γλυκά κρασιά τύπου Madeira, στα κρασιά της οικογένειας του sherry, ίσως και σε ερυθρά κρασιά που έχουν υποστεί μακρόχρονη παλαίωση, που βρίσκουμε ένα διακριτικό άρωμα οξείδωσης, καλά ενσωματωμένο στο σύνολο, που όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά αποτελεί χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου κρασιού και του τύπου του.

Υπερβολική θείωση

Η χρήση θειώδους ανυδρίτη είναι απαραίτητη σε διάφορες φάσεις της οινοποίησης. Όταν όμως η χρησιμοποιούμενη ουσία βρεθεί σε υψηλότερα επίπεδα από τα επιτρεπτά, η παρουσία της γίνεται εμφανής αρωματικά και γευστικά δίνοντας μια «χημική» αίσθηση, που προκαλεί ένα είδος ερεθισμού στη μύτη (η μυρωδιά μοιάζει με καμένο σπίρτο) και μια καυστική επίγευση. Στη δε όψη μπορεί να έχουμε μια ιδιαίτερα χλωμή εικόνα στα λευκά κρασιά και μια καφετί στα κόκκινα.

Ολλανδοί επιστήμονες έχουν δώσει μια άλλη εικόνα στη φράση «ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα», καθώς βάσει της έρευνας που διεξάγουν, ένα φλιτζάνι καφέ ή ένα ποτήρι κρασί φαίνεται, επίσης, να βοηθήσει στη διατήρηση των ωφέλιμων βακτηρίων στο έντερο.

Μια ευρείας κλίμακας ανάλυση του DNA επέτρεψε στους ερευνητές να εξετάσουν ποιοι παράγοντες επηρεάζουν την πολυμορφία της εντερικής βακτηριακής κοινότητας που είναι μοναδική για κάθε άτομο. Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Science, ο καφές και το κρασί μπορούν να αυξήσουν την ποικιλία των βακτηρίων του εντέρου, ενώ το πλήρες γάλα ή μια διατροφή πλούσια σε θερμίδες μπορεί να την μειώσει.

«Συνολικά, βρήκαμε 60 διατροφικούς παράγοντες που επηρεάζουν την ποικιλομορφία. Τι ακριβώς σημαίνουν αυτά, είναι ακόμα δύσκολο να εξηγηθεί» δήλωσε η μία εκ των ερευνητών, Αλεξάνδρα Ζχερνάκοβα, από το πανεπιστήμιο της Ολλανδίας.

Οι ερευνητές συνέλεξαν ερωτηματολόγια σχετικά με τη διατροφή, τις φαρμακευτικές συνταγές και την υγεία σε πάνω από 1.100 άτομα. Στη συνέχεια ανέλυσαν δείγματα DNA από κατεψυγμένα κόπρανα.Σε αντίθεση με άλλες μελέτες, η ολλανδική έρευνα επικεντρώθηκε σε υγιείς ανθρώπους, καθότι σε προηγούμενες μελέτες είχαν επιλεχθεί να εξεταστούν ασθενείς συγκεκριμένων ασθενειών.

Οι ερευνητές μέσα από αυτή την έρευνα κατάφεραν να προσδιορίσουν 126 παράγοντες που σχετίζονται με τις αλλαγές στη σύσταση της μικροβιακής κοινότητας ενός ατόμου. Μετά την ανάλυση των δειγμάτων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που καταναλώνουν τακτικά γιαούρτι, το βουτυρόγαλα, τα φρούτα και τα λαχανικά έχουν μια μεγαλύτερη ποικιλία των βακτηρίων του εντέρου. Παράλληλα, διαπίστωσαν πως η κατανάλωση καφέ, τσαγιού και κρασιού μπορούσε να ωφελήσει ακόμα περισσότερο το έντερο.

«Βάσει όσων γνωρίζουμε μέχρι τώρα, πρόκειται για την πρώτη έρευνα η οποία αξιολογεί συστηματικά ένα ευρύ φάσμα ξενιστών καθώς και περιβαλλοντικών παραγόντων σε σχέση με το έντερο» τόνισε η γενετίστρια Ζινγκουάν Φου από το πανεπιστήμιο του Λος Αντζελες, η οποία συνεργάστηκε με τους Ολλανδούς ερευνητές για την έρευνα αυτή.

Το μικρό ανεμοδαρμένο εκκλησάκι που έχει χτιστεί λένε από κρασί, θεωρείται από τους ντόπιους φύλακας άγγελος για τα πλοία που μπαίνουν στο λιμάνι της πόλης.

Πρόκειται για ένα πανέμορφο εξωκλήσι της Αργολίδας στην Καραθώνα, μόλις 7 χιλιόμετρα μακρυά από το Ναύπλιο, χτισμένο κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα.

Η ονομασία του ως Άγιος Νικόλαος ο κρασόκτιστος προέκυψε σύμφωνα με την παράδοση, όταν ένας καπετάνιος που μετέφερε κρασί από κάποιο νησί του Αιγαίου προς το Ναύπλιο, πιθανότατα την περίοδο της πρώτης ενετοκρατίας, παρακάλεσε τον Άγιο Νικόλαο, προστάτη των ναυτικών, να σώσει το πλοίο του από την τρικυμία που είχε ξεσπάσει και ως αντάλλαγμα θα του έχτιζε ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην μνήμη του από κρασί και χώμα.

Αφού το καράβι σώθηκε από τα βράχια και τους σφοδρούς χειμωνιάτικους ανέμους της περιοχής και έπιασε λιμάνι, ο καπετάνιος τηρώντας το τάμα του στον Άγιο, έφτιαξε το εκκλησάκι με κρασί και λάσπη αντί για νερό και λάσπη.

Η πρόσβαση για τον επισκέπτη στο ξωκλήσι γίνεται μέσω ενός μονοπατιού, από το τέρμα της παραλίας της Καραθώνας, στο σημείο που υπάρχει χώρος στάθμευσης. Από εκεί ο επισκέπτης καλείται να διανύσει μόνο 500 μέτρα πεζός για να φτάσει στο πανέμορφο ξωκλήσι.

Ο Άγιος Νικόλαος ο κρασόκτιστος γιορτάζει κάθε χρόνο στις 20 Μαϊου την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του, αφού το χειμώνα στις 6 Δεκεμβρίου οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν την πρόσβαση στο σημείο.

Στο τέλος του εσπερινού, ακολουθεί λιτάνευση της εικόνας του Αγίου από την εκκλησία ως το λιμανάκι της Καραθώνας.

Αισθητά υποχώρησε την τελευταία πενταετία ο μέσος όρος ετήσιας παραγωγής κρασιού (-20%) σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη πενταετία. Από τη συνολική παραγωγή, ποσοστό άνω του 60% αφορά κρασιά χωρίς συγκεκριμένη ένδειξη προέλευσης (ΠΟΠ, ΠΓΕ). Τα παραπάνω μαζί με πολλά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία παρουσιάζει η ICAP στην μελέτη της για τον οινοποιητικό κλάδο. Όπως αναφέρεται σε αυτήν, η παρατεταμένη ύφεση οδήγησε στη μείωση της κατανάλωσης κρασιού και ποτών γενικότερα, σε χώρους ψυχαγωγίας / εστίασης.

Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι σύμφωνα με την ΚΕΟΣΟΕ, αξιοσημείωτη είναι η αύξηση που σημείωσαν οι ελληνικές εξαγωγές οίνου σε ορισμένες χώρες κατά το 2015, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ το αναλυτικό Δελτίο Τύπου παρουσίασης της έρευνας της ICAP για το ελληνικό κρασί

«Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε… άλλος ένας βασιλιάς.
Ήταν ο μονάρχης μιας μικρής χώρας που την έλεγαν το Πριγκιπάτο της Αμπελοχώρας. Το βασίλειό του ήταν γεμάτο αμπέλια, και όλοι οι υπήκοοί του ασχολούνταν με την παραγωγή κρασιού. Με την εξαγωγή σε άλλες χώρες, οι δεκαπέντε χιλιάδες οικογένειες που κατοικούσαν στην Αμπελοχώρα κέρδιζαν αρκετά για να ζουν καλά, να πληρώνουν τους φόρους τους και να απολαμβάνουν ορισμένες πολυτέλειες.
Επί πολλά χρόνια ο βασιλιάς μελετούσε τα οικονομικά τού βασιλείου του. Ήταν δίκαιος μονάρχης, με κατανόηση, και δεν ήθελε να νιώθει πως βάζει χέρι στις τσέπες των κατοίκων της Αμπελοχώρας. Γι’ αυτό έκανε μεγάλες προσπάθειες να βρίσκει τρόπους να μειώνει τους φόρους.
Ώσπου, μια μέρα, ο βασιλιάς κατέβασε μια σπουδαία ιδέα. Αποφάσισε να καταργήσει τους φόρους. Ως μοναδικό έσοδο για τα έξοδα του Κράτους, θα ζητούσε από κάθε υπήκοο, μια φορά το χρόνο, την εποχή που εμφιαλώνουν το κρασί, να φέρνει ένα κανάτι κρασί στο παλάτι —από το καλύτερο της σοδειάς του— και να το ρίχνει μέσα σ’ ένα μεγάλο βαρέλι που θα κατασκεύαζε ειδικά γι’ αυτό το σκοπό.
Από την πώληση των δεκαπέντε χιλιάδων λίτρων κρασιού που θα συγκέντρωνε, θα έβγαιναν τα απαραίτητα χρήματα για τον προϋπολογισμό του στέμματος, τα έξοδα υγείας και μόρφωσης του λαού.
Η είδηση διαδόθηκε στο βασίλειο με ανακοινώσεις και αφίσες στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων. Η χαρά του κόσμου ήταν απερίγραπτη. Σε όλα τα σπίτια ζητωκραύγαζαν υπέρ του βασιλιά και τραγουδούσαν ύμνους προς τιμήν του.
Κάποτε ήρθε και η μέρα της συνεισφοράς. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα, στις γειτονιές και τις αγορές, στις πλατείες και τις εκκλησίες, οι κάτοικοι υπενθύμιζαν ο ένας στον άλλον την υποχρεωσή του. Όλοι έπρεπε να ανταποκριθούν στην χειρονομία του βασιλιά τους.
Από νωρίς, άρχισαν να φτάνουν από κάθε γωνιά του βασιλείου ολόκληρες οικογένειες αμπελουργών. Ο επικεφαλής τής οικογένειας βαστοόσε το κανάτι στο χέρι. Ένας ένας ανέβαιναν στη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε επάνω στο τεράστιο βασιλικό βαρέλι, άδειαζαν το κανάτι τους και κατέβαιναν από την άλλη σκάλα. Εκεί, ο θησαυροφύλακας του βασιλιά έβαζε τη βασιλική σφραγίδα στο πέτο κάθε αγρότη.
Στα μισά του απογεύματος, όταν και ο τελευταίος αμπελουργός είχε αδειάσει το κανάτι του, διαπίστωσαν ότι δεν έλειψε κανείς. Το πελώριο βαρέλι των δεκαπέντε χιλιάδων λίτρων ήταν γεμάτο. Όλοι ανεξαιρέτως οι υπήκοοι είχαν περάσει από τους βασιλικούς κήπους και είχαν αδειάσει τα κανάτια τους στο βαρέλι.
Ο βασιλιά ήταν περήφανος και ικανοποιημένος. Όταν έπεσε ο ήλιος, ο λαός συγκεντρώθηκε στην πλατεία μπροστά στο παλάτι. Ο μονάρχης βγήκε στο μπαλκόνι ανάμεσα σε ζητωκραυγές. Όλοι ήταν ευτυχείς. Σ’ ένα ωραίο κρυστάλλινο ποτήρι, κληρονομιά των προγόνων του, ο βασιλιάς είπε να του βάλουν λίγο από το κρασί που είχε μαζευτεί. Με το ποτήρι στο χέρι, μίλησε στο λαό.
«Υπέροχε λαέ της Αμπελοχώρας. Όπως το φαντάστηκα, όλοι οι κάτοικοι ήρθαν σήμερα στο παλάτι. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά του στέμματος, με τη διαπίστωση ότι ο λαός είναι πιστός στο βασιλιά του όπως και ο βασιλιάς είναι πιστός στο λαό του. Και για να τιμήσω την παρουσία σας, υψώνω το πρώτο ποτήρι απ αυτό το κρασί για να πιω στην υγειά όλων σας. Σίγουρα θα είναι το νέκταρ των θεών, αφού προέρχεται από τα καλύτερα σταφύλια του κόσμου. Ένα κρασί φτιαγμένο από τα πιο ικανά χέρια του κόσμου και με το πολυτιμότερο αγαθό του τόπου μας, δηλαδή την αγάπη του λαού.
Όλοι έκλαιγαν και ζητωκραύγαζαν.
Ο υπηρέτης έδωσε στο βασιλιά το ποτήρι κι αυτός το σήκωσε για να πιει στην υγειά του λαού του που χειροκροτούσε. Όμως, η έκπληξη σταμάτησε το χέρι του στον αέρα. Κοιτώντας το ποτήρι, ο βασιλιάς αντιλήφθηκε ότι το υγρό που περιείχε ήταν διάφανο και άχρωμο. Αργά αργά, το έφερε στη μύτη του που ήταν ειδικευμένη ν’ αναγνωρίζει τα καλύτερα κρασιά. Διαπίστωσε ότι δεν είχε κανένα άρωμα. Καθώς ήταν σπουδαίος ειδικός, έφερε το ποτήρι στο στόμα του αυτόματα και ήπιε μια γουλιά.
Το κρασί δεν είχε γεύση κρασιού ούτε και καμία άλλη!
Ο βασιλιάς ζήτησε δεύτερο ποτήρι από το βαρέλι κι ύστερα τρίτο. Τέλος, αποφάσισε να πάει μόνος του να πάρει ένα δείγμα ανεβαίνοντας ώς το άνοιγμα. Ήταν πλέον φανερό. Αοσμο, άχρωμο και άγευστο.
Οι αλχημιστές του βασιλείου κλήθηκαν επειγόντως να αναλύσουν το κρασί. Το συμπέρασμα βγήκε ομόφωνα. Το βαρέλι ήταν γεμάτο νερό. Καθαρό νεράκι. Εκατό τοις εκατό νερό.
Ο μονάρχης συγκέντρωσε αμέσως όλους τους σοφούς και μάγους του βασιλείου για να βρουν την εξήγηση στο μυστήριο. Ποια μάγια, ποια χημική αντίδραση, ποια ξόρκια είχαν μετατρέψει αυτό το μείγμα των κρασιών σε νερό;
Ο γεροντότερος από τους υπουργούς του τον πλησίασε και του είπε στο αφτί:
«Δεν είναι θαύμα, ούτε μάγια, ούτε αλχημεία. Τίποτ’ απ’ αυτά. Οι υπήκοοί μας, απλούστατα, είναι άνθρωποι, μεγαλειότατε. Αυτό είναι όλο.»
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο βασιλιάς.
«Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Γιάννη» είπε ο υπουργός. «Ο Γιάννης έχει ένα τεράστιο αμπελώνα από τις πλαγιές του βουνού ώς το ποτάμι. Τα σταφύλια του είναι από τα καλύτερα του βασιλείου και το κρασί του το πρώτο που θα πουληθεί στην καλύτερη τιμή.
»Σήμερα το πρωί, ενώ η οικογένειά του ετοιμαζόταν να κατέβει στην πρωτεύουσα, μια ιδέα πέρασε από το μυαλό του Γιάννη. Αν έβαζε νερό στο κανάτι αντί για κρασί; Ποιος θα καταλάβαινε τη διαφορά;
»Ένα κανάτι νερό μέσα σε δεκαπέντε χιλιάδες λίτρα κρασί! Αδύνατον να γίνει αντιληπτό. Κανένας δεν θα το καταλάβαινε!
»Και κανένας δεν θα το καταλάβαινε, αν δεν υπήρχε μια λεπτομέρεια, μεγαλειότατε. Μια μικρή λεπτομέρεια.
»Ότι όλοι σκέφτηκαν το ίδιο!»
_______
  ~ Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ – να σου πω μια ιστορία

Τα φοιτητικά κινήματα και το πανεπιστημιακό άσυλο, έχουν αποτελέσει πολλές φορές στην ιστορία, την προμετωπίδα για κοινωνικές επαναστάσεις και πολιτικές αλλαγές. Πριν από 660 χρόνια όμως, στην Οξφόρδη, τα παραπάνω έγιναν η αιτία να χάσουν τη ζωή τους 93 άνθρωποι, μετά από ταραχές που ξέσπασαν ανάμεσα σε φοιτητές του γνωστού αγγλικού πανεπιστημίου και τους κατοίκους της περιοχής. Αφορμή για όλα αυτά; Ένα ποτό

Στις 10 Φεβρουαρίου γιορτάζεται στην Αγγλία η ημέρα της Αγίας Σχολαστικής (Saint Scholastica Day) και είναι αργία για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το 1354 οι φοιτητές του πανεπιστημίου της Οξφόρδης Γουόλτερ Σπρεντζάιους και Ρότζερ ντε Τσέστερφιλντ, εκμεταλευόμενοι την ημέρα, επισκέφθηκαν την Παμπ «Swindlestock Tavern» για να διασκεδάσουν.

Όταν τους σερβιρίστηκε το ποτό που ζήτησαν (κρασί), οι φοιτητές άρχισαν να διαμαρτύρονται στον ιδιοκτήτη πως αυτό που τους έφερε ήταν άθλιο και δε μπορούσαν να το πιούν.

Ο ιδιοκτήτης υπερασπιζόταν την ποιότητα του κρασιού του σθεναρά και κουβέντα στην κουβέντα ο καυγάς άναψε, με αποτέλεσμα οι δύο νεαροί να προπηλακίσουν τον υπεύθυνο της παμπ.
Όταν ο Δήμαρχος της πόλης, ο κύριος Τζον ντε Μπέρεφορντ, έμαθε για το περιστατικό, διέταξε τον Πρύτανη του πανεπιστημίου Τζον Τσάρλτον να συλλάβει τους δύο φοιτητές. Εκείνος αρνήθηκε επικαλούμενος το φοιτητικό άσυλο που ίσχυε για το πανεπιστήμιο. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι Σπρέντζάιους και Τσέστερφιλντ συνέχισαν να προκαλούν αφού προπηλάκισαν και το Δήμαρχο, ενώ 200 συμφοιτητές τους που έτρεξαν για να τους συμπαρασταθούν, κινήθηκαν απειλητικά εναντίον των κατοίκων της περιοχής.

Η σύρραξη ξεκινά

Το θέμα πήρε τόσο μεγάλη έκταση, που την επόμενη ημέρα ο Δήμαρχος της Οξφόρδης ζήτησε ακρόαση από το Βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο, ο οποίος επισκεπτόταν μια γειτονική πόλη. Από την πλευρά του ο Πρύτανης, προσπαθούσε να πείσει τους φοιτητές του να γυρίσουν στα μαθήματά τους και να ξεχάσουν το γεγονός. Παρ’όλες τις προσπάθειές του όμως, μια ομάδα φοιτητών γύρισε στην πόλη και επιδόθηκε σε λεηλασίες. Αυτό ήταν και το γεγονός που ξεχείλησε το ποτήρι για τους κατοίκους. Επιτέθηκαν με τόξα εναντίον των φοιτητών ενώ έκαψαν και σπίτια μοναχών οι οποίοι δίδασκαν στο πανεπιστήμιο. Δεν έμειναν όμως εκεί. Με μπροστάρη το Δήμαρχο της πόλης, ένα πλήθος 2000 εξαγριωμένων κατοίκων λεηλάτησε οικήματα του το πανεπιστημίου. Την ημέρα εκείνη έπεσαν και οι πρώτοι νεκροί της σύρραξης.

Η κατάσταση είχε εκτροχιαστεί τελείως. Στις 12 Φεβρουαρίου, 2 ημέρες μετά την έναρξη των ταραχών, ήταν η σειρά του Πρύτανη Τσάρλτον να ζητήσει ακρόαση από το Βασιλιά. Την ημέρα εκείνη ξέσπασαν και τα βιαιότερα επεισόδια ανάμεσα στις δύο πλευρές. Οι εξαγριωμένοι κάτοικοι επιτέθηκαν στους χώρους του πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει άγρια σύγκρουση. Ο τραγικός απολογισμός του τριημέρου των ταραχών ήταν 93 νεκροί. 63 φοιτητές και 30 πολίτες.Μόλις εκτονώθηκε η κατάσταση, ο Βασιλιάς Εδουάρδος, όρισε επιτροπή η οποία θα ερευνούσε τα αίτια που οδήγησαν στην τραγωδία. Η έρευνα δικαίωσε το πανεπιστήμιο. Η τιμωρία που επεβλήθη στην πόλη ήταν να παρελάσει το δημοτικό συμβούλιο στους δρόμους της πόλης ασκεπείς, να παρακολουθήσουν υποχρεωτικά τη θεία λειτουργία για την ανάπαυση των νεκρών, να δηλώσουν πως σέβονται τα προνόμια και το άσυλο του πανεπιστημίου. Τέλος το ταμείο του δήμου υποχρεώθηκε να δώσει μια πέννα για κάθε νεκρό φοιτητή προς ενίσχυση του ταμείου υποτροφιών του πανεπιστημίου.

Μια βεντέτα που κράτησε 600 χρόνια

Η ποινή είχε μόνιμο χαρακτήρα και συνεχίστηκε για τα επόμενα 470 χρόνια. Το 1825 ο τότε Δήμαρχος της Οξφόρδης Γουίλιαμ Σλάτερ αρνήθηκε να εκτελέσει την ποινή, κάτι που δέχθηκε σιωπηρά και η διοίκηση του πανεπιστημίου. Οριστικό τέλος σε αυτή την ιδιότυπη βεντέτα δόθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1955 (600 χρόνια μετά). Την ημέρα εκείνη ο Δήμαρχος της Οξφόρδης Γουϊλιαμ Γκόουερς, αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής του πανεπιστημίου και ο Αντιπρύτανης του πανεπιστημίου Άλαν Σμιθ ανακυρήχθηκε επίτιμος δημότης της πόλης της Οξφόρδης.

Πηγή: mentality10.com, foroline.gr

Υπουργική Απόφαση 5042/116548/2015 – ΦΕΚ 2323/Β/27-10-2015

Άρθρο 1


Σκοπός

Με την παρούσα απόφαση καθορίζονται οι ειδικοί όροι για τη λειτουργία των εμφιαλωτηρίων των αμπελοοινικών προϊόντων του Μέρους ΙΙ του Παραρτήματος VII του Καν. (ΕΕ) αριθ. 1308/2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, των αρωματισμένων οίνων καθώς και η διαδικασία ελέγχου αυτών.

Άρθρο 2

Διαδικασία λειτουργίας εμφιαλωτηρίου οίνων

1.Για την έναρξη λειτουργίας του εμφιαλωτηρίου οίνων, ο νόμιμος εκπρόσωπος υποβάλλει αναγγελία έναρξης λειτουργίας, στην Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας (εφεξής αρμόδια ΔΑΟΚ) στην περιοχή αρμοδιότητας της οποίας βρίσκονται οι εγκαταστάσεις εμφιάλωσης, συνοδευόμενη από: α) την επωνυμία της επιχείρησης, το ΑΦΜ, την έδρα της επιχείρησης, τα στοιχεία επικοινωνίας (την ταχυδρομική διεύθυνση εγκατάστασης στην περίπτωση που διαφοροποιείται τηλέφωνο, ηλεκτρονική διεύθυνση, φαξ κ.λπ.),

β) αναλυτική περιγραφή του μηχανολογικού εξοπλισμού που διαθέτει το εμφιαλωτήριο καθώς και διάγραμμα ροής και γ) σχέδιο κάτοψης των κύριων και βοηθητικών χώρων του εμφιαλωτηρίου, δ) υπεύθυνη δήλωση του Ν. 1599/1986 του αναγγέλλοντος, ότι το εμφιαλωτήριο οίνων πληροί την ενωσιακή και εθνική νομοθεσία.

2.Η λειτουργία του εμφιαλωτηρίου οίνων αρχίζει μετά την πάροδο ενός (1) μηνός από την αναγγελία έναρξης λειτουργίας του ή νωρίτερα στην περίπτωση που η αρμόδια ΔΑΟΚ βεβαιώσει για την συνδρομή των νομίμων προϋποθέσεων λειτουργίας του, κατόπιν διοικητικού και επιτόπιου ελέγχου.

3.Αν δεν τηρούνται οι νόμιμες προϋποθέσεις λειτουργίας του εμφιαλωτηρίου η αρμόδια ΔΑΟΚ δύναται μέσα σε ένα (1) μήνα από τη λήψη της αναγγελίας, να απαγορεύσει την έναρξη λειτουργίας του.

4.Στην περίπτωση λειτουργίας του εμφιαλωτηρίου μετά την πάροδο τους ενός (1) μηνός από την αναγγελία έναρξης λειτουργίας του, χωρίς να έχει προηγηθεί ο απαιτούμενος διοικητικός και επιτόπιος έλεγχος από την αρμόδια ΔΑΟΚ, εφαρμόζονται οι διατάξεις του άρθρου 6.

5.Ο νόμιμος εκπρόσωπος υποχρεούται να ενημερώνει την αρμόδια ΔΑΟΚ για οποιαδήποτε μεταβολή της πραγματικής ή νομικής κατάστασης της επιχείρησης.

6.Η βεβαίωση συνδρομής των νομίμων προϋποθέσεων λειτουργίας του ή η απαγόρευση λειτουργίας του κοινοποιείται άμεσα από στην αρμόδια ΔΑΟΚ στην Διεύθυνση Μεταποίησης και Ποιοτικού Ελέγχου Προϊόντων Φυτικής Παραγωγής του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Άρθρο 3

Χώροι εμφιαλωτηρίου οίνων και μηχανολογικός εξοπλισμό

1.Οι χώροι εμφιάλωσης των οίνων διακρίνονται σε κύριους, όπου πραγματοποιείται η εμφιάλωση αυτών και το πλύσιμο των φιαλών, στην περίπτωση χρήσης γυάλινων φιαλών και βοηθητικούς στους οποίους περιλαμβάνονται οι αποθήκες των υλικών συσκευασίας όπως περιέκτες, χαρτοκιβώτια, φελλοί/πώματα, καψύλλια κ.α. καθώς και οποιοσδήποτε άλλος χώρος θεωρείται αναγκαίος για τη δραστηριότητα αυτή.

2.Οι ανωτέρω χώροι θα πρέπει να πληρούν όλες τις απαιτήσεις της ενωσιακής και εθνικής νομοθεσίας για την υγιεινή και την ασφάλεια των τροφίμων.

3.Τα εμφιαλωτήρια οίνων πρέπει να διαθέτουν τουλάχιστον τον ακόλουθο εξοπλισμό:

α) Μηχάνημα πλήρωσης περιεκτών β) Μηχάνημα πωματισμού περιεκτών γ) Μηχάνημα τοποθέτησης ετικετών (ετικετέζα) δ) Αντλίες

ε) Φίλτρα διήθησης οίνων

στ) Δεξαμενές αποθήκευσης οίνων

ζ) Πλυντήριο φιαλών στην περίπτωση που χρησιμοποιούνται γυάλινες φιάλες.

4.Ο ανωτέρω εξοπλισμός καθώς και κάθε υλικό που έρχεται σε επαφή με τους οίνους, θα πρέπει να είναι κατασκευασμένα από υλικά ασφαλή για τρόφιμα και να υπόκεινται σε τακτικό πρόγραμμα καθαρισμού και συντήρησης.

5.Για την εμφιάλωση του αφρώδους οίνου, του αφρώδους οίνου ποιότητας και του αφρώδους οίνου ποιότητας αρωματικού τύπου χρησιμοποιούνται γυάλινες φιάλες τύπου «αφρωδών οίνων» με σύστημα πωματισμού σύμφωνα με το άρθρο 69 του Καν (ΕΚ) αριθ. 607/2009 της Επιτροπής.

6.Απαγορεύεται η χρήση καψυλλίων ή φύλλων από μόλυβδο για την κάλυψη του πώματος των φιαλών.
Άρθρο 4

Υποχρεώσεις εμφιαλωτηρίων οίνων

Τα εμφιαλωτήρια οίνων υποχρεούνται να τηρούν τις διατάξεις της ενωσιακής και εθνικής νομοθεσία και συγκεκριμένα:

1.Να τηρούν βιβλία τα οποία θεωρούνται σε κάθε έλεγχο από την αρμόδια ΔΑΟΚ σύμφωνα με το άρθρο 6.

Η τήρηση των βιβλίων γίνεται με τρόπο ώστε να είναι δυνατή η παρακολούθηση των οίνων από την εισαγωγή τους στο εμφιαλωτήριο έως και την έξοδό τους από αυτό. Για τους οίνους των κατηγοριών ΠΟΠ, ΠΓΕ και Ποικιλιακών στα βιβλία θα πρέπει να καταγράφεται ο αριθμός πιστοποίησης αυτών. Επιπλέον στην περίπτωση των οίνων ΠΟΠ και ΠΓΕ είναι απαραίτητη και η καταγραφή του αριθμού των ταινιών ή των ειδικών κωδικών αριθμών, αντίστοιχα, που χρησιμοποιήθηκαν για τους εν λόγω οίνους.

2.Η μεταφορά των οίνων, χύμα, προς την επιχείρηση στην περίπτωση που δραστηριοποιείται αποκλειστικά στην εμφιάλωση καθώς και η διακίνηση των εμφιαλωμένων οίνων στην αγορά, να πραγματοποιείται με συνοδευτικά έγγραφα.

3.Να υποβάλουν τις υποχρεωτικές δηλώσεις αποθεμάτων του αμπελοοινικού τομέα.

4.Στην περίπτωση εμφιαλωτηρίου οίνων ΠΟΠ, ΠΓΕ και Ποικιλιακών εφαρμόζονται ιδίως οι διατάξεις των άρθρων 7, 8 και 9 της ΚΥΑ υπ’ αριθμ. 5833/155045/12.12.2013 (Β’3324) όπως ισχύει.
Άρθρο 5

Ειδικοί όροι εμφιάλωσης για τους οίνους ΠΟΠ και ΠΓΕ

1.Η εμφιάλωση των οίνων με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ) πραγματοποιείται μόνο σε γυάλινες φιάλες και με πώμα αποκλειστικά από φελλό.

2.Όταν οι όγκοι των προσυσκευασιών στους οποίους τοποθετούνται οι οίνοι, μεταξύ των οποίων και οι οίνοι ΠΟΠ, εμπίπτουν στα διαστήματα ποσοτήτων που αναφέρονται στον Πίνακα 1 του άρθρου 10 της υπουργικής απόφασης υπ. αριθ. Φ21750/2008 (Β’ 1657) τότε επιτρέπεται να διατίθενται στην αγορά μόνο εάν είναι προσυσκευασμένα στις ονομαστικές ποσότητες που αναγράφονται στον εν λόγω Πίνακα.

Προσυσκευασίες οίνων των οποίων το ονομαστικό περιεχόμενο βρίσκεται εκτός των ανωτέρω διαστημάτων δεν υπόκεινται σε περιορισμούς ως προς τις ονομαστικές τους ποσότητες.

3.Για τους οίνους ΠΟΠ και ΠΓΕ, πέραν των υποχρεωτικών και προαιρετικών ενδείξεων που προβλέπονται από την ενωσιακή και εθνική νομοθεσία για την επισήμανση των οίνων καθώς και η γλώσσα στην οποία θα αναγράφονται, εφαρμόζονται επιπλέον τα παρακάτω:

α) Οι οίνοι ΠΟΠ που διακινούνται εμφιαλωμένοι θα φέρουν ταινία ελέγχου σύμφωνα με το Β.δ. 423/1970 (Α’ 136) επί της οποίας θα αναγράφονται με κεφαλαία γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, τα παρακάτω γράμματα που αντιστοιχούν στην ονομασία προέλευσης και συγκεκριμένα:
Για τους οίνους ΠΟΠ (οίνοι με Ονομασία Προέλευσης Ελεγχόμενη ΟΠΕ) για τους οποίους χρησιμοποιούνται ταινίες με φόντο χρώματος κυανού ΣΑΜΟΣ=ΣΜ, ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ ΠΑΤΡΩΝ=ΜΠ, ΜΟΣΧΑΤΟΣ ΠΑΤΡΩΝ=ΜΤ, ΜΟΣΧΑΤΟΣ ΛΗΜΝΟΥ=ΜΛ, ΜΟΣΧΑΤΟΣ ΡΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ=ΜΡ, ΜΟΣΧΑΤΟΣ ΡΟΔΟΥ=ΜΔ, ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ=ΜΚ, ΜΟΣΧΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ=ΜΦ.

Για τους οίνους ΠΟΠ (οίνοι με Ονομασία Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας ΟΠΑΠ) για τους οποίους χρησιμοποιούνται ταινίες με φόντο χρώματος ερυθρού
ΡΑΨΑΝΗ=ΡΨ, ΖΙΤΣΑ=ΖΤ, ΑΝΥΝΤΑΙΟ=ΑΜ, ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ=ΜΝ, ΝΑΟΥΣΑ=ΝΣ, ΡΟΔΟΣ=ΡΔ, ΠΑΤΡΑ=ΠΤ, ΠΕΖΑ=ΠΖ, ΝΕΜΕΑ=ΝΜ, ΡΟΜΠΟΛΑ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ=ΡΚ, ΑΡΧΑΝΕΣ=ΑΡ, ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ=ΓΣ, ΠΑΡΟΣ=ΠΡ, ΑΓΧΙΑΛΟΣ=ΑΓ, ΛΗΜΝΟΣ=ΛΜ, ΣΗΤΕΙΑ=ΣΤ, ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ=ΣΝ, ΔΑΦΝΕΣ=ΔΦ, ΠΛΑΓΙΕΣ ΜΕΛΙΤΩΝΑ=ΠΜ, ΜΕΣΕΝΙΚΟΛΑ=ΜΚ, ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ MALVASIA=ΜΜ, ΧΑΝΔΑΚΑΣ CAND^U

Τα γράμματα αυτά, θα ακολουθεί διψήφιος αριθμός που αντιστοιχεί στα δύο τελευταία ψηφία του έτους χρησιμοποιήσεως των ταινιών καθώς και ο αύξων αριθμός της ταινίας.

Οι ταινίες ελέγχου διανέμονται στους ενδιαφερόμενους οινοποιούς ή και εμφιαλωτές εφόσον έχουν καταβάλει το αντίτιμο των αιτούμενων ταινιών προς κάλυψη της δαπάνης εκδόσεώς τους για οίνους που έχουν πραχθεί σύμφωνα με την προδιαγραφή του προϊόντος και έχουν πιστοποιηθεί σύμφωνα με την κοινή υπουργική απόφαση υπ’ αριθμ. 5833/155045/12.12.2013 (Β’ 3324) όπως ισχύει.

Η χρησιμοποίηση ανάλογων ταινιών για άλλη κατηγορία οίνων, έστω και διαφορετικού χρώματος, δεν επιτρέπεται.

Επιπλέον στοιχεία όσον αφορά στον τύπο των ταινιών μπορούν να καθοριστούν με απόφαση του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

β) Οι οίνοι ΠΓΕ που διατίθενται εμφιαλωμένοι στην κατανάλωση φέρουν υποχρεωτικά τυπωμένο επί της ετικέτας, με ευθύνη του εμφιαλωτή, ειδικό κωδικό αριθμό που περιλαμβάνει τα αρχικά γράμματα που αντιστοιχούν στην γεωγραφική ένδειξη και στη συνέχεια αύξοντα εξαψήφιο αριθμό. Στο τέλος του, ο κωδικός περιλαμβάνει τα δύο τελευταία ψηφία του έτους εσοδείας ή στην περίπτωση που ο οίνος προκύψει με ανάμειξη οίνων διαφορετικής εσοδείας τα δύο τελευταία ψηφία του έτους εμφιάλωσης. Οι ειδικοί κωδικοί αριθμοί χορηγούνται από την αρμόδια ΔΑΟΚ της περιοχής όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις εμφιάλωσης μετά από αίτηση του ενδιαφερόμενου για οίνους που έχουν πραχθεί σύμφωνα με την προδιαγραφή του προϊόντος και έχουν πιστοποιηθεί σύμφωνα με την κοινή υπουργική απόφαση υπ’ αριθμ. 5833/155045/12.12.2013 (Β’3324) όπως ισχύει.
Άρθρο 6

Έλεγχοι

1.Η αρμόδια ΔΑΟΚ παρακολουθεί την λειτουργία των εμφιαλωτηρίων οίνων και διενεργεί αυτεπάγγελτους δειγματοληπτικούς ή κατόπιν καταγγελίας, διοικητικούς καθώς και επιτόπιους ελέγχους, χωρίς προειδοποίηση, για τη διαπίστωση της τήρησης των διατάξεων της παρούσας απόφασης, για τους οποίους συντάσσεται σχετική έκθεση ελέγχου.

2.Αν η αρμόδια ΔΑΟΚ διαπιστώσει κατά τον έλεγχο μη συμμόρφωση του εμφιαλωτηρίου ως προς τις απαιτήσεις της παρούσας απόφασης εφαρμόζει τις διατάξεις του Ν. 4235/2014 (Α’ 32) και ιδίως τα άρθρα 3, 4, 5, 6, 9, 10, 12, 22, 23, 24 και 25.
Άρθρο 7

Μεταβατικές Διατάξεις

Τα εμφιαλωτήρια οίνων πού έχουν αδειοδοτηθεί και λειτουργούν κατά την έναρξη ισχύος της παρούσας απόφασης, υποχρεούνται εντός έξι (6) μηνών να καταθέσουν στην αρμόδιο ΔΑΟΚ, αναγγελία έναρξης λειτουργίας, σύμφωνα με το άρθρο 2 της παρούσας.

Αθήνα, 26 Οκτωβρίου 2015